Zorg in Ziekenhuis

Als ik op de televisie (onze nationale slechtnieuws-bron) hoor,dat er weer een ergens een ziekenhuis is gebombardeerd, vind ik dat elke keer shocking.   Maar ik mopper in ons land mee, als er fouten in onze ziekenhuizen worden gemaakt. Dat laatste zal ik voorlopig een hele tijd niet meer doen.

Vanwege veel en herhaaldelijke hartklachten moest 1001 worden opgenomen in het ziekenhuis.   Goed, wij daarheen, de dag voor de opname werd hij een aantal uren van hot naar her gesleept, voor invul-lijsten, uitleg over de operatie, metingen van bloed en bloeddruk, div. scans. etc.   Hij was daarna helemaal uitgeput en toen moest er dus nog een nacht volgen (welterusten!) voordat de operatie plaats zou vinden.

“Zal ongeveer 4 uur duren, houd u daar rekening mee, vertelde de arts in opleiding , een jonge man met zwart haar, slanke piano- handen, bijzonder intelligente blauwe ogen en een duizelingwekkende dossier-kennis. /Hij kon zomaar het medisch dossier van mijn vriend uit de afgelopen 7 jaar, uit zijn hoofd lichten./ “En daarna kunt u veel klachten hebben door de narcose, maar die moeten na een dag weer weg trekken.”

O.K. Volgende dag, belde ik na 4 uren, die ik toch wel tamelijk zenuwend doorbracht…op naar de cardiologische afdeling, waar hij zou komen te liggen. Nee, helaas, meneer was nog niet terug van de O.K.Uiteindelijk werden die 4 uren – in totaal 6 uren, want er waren wat ‘complicaties’ en de ingreep was groter dan gedacht. Later begreep ik van 1001, dat er naast de chirurg nog 4 andere personen om hem heen stonden, toen hij in zijn operatie-hemdje op de tafel geschoven werd.

Nu is de operatie achter de rug, de patent ligt heel stil en dat moet ook, hij ligt aan een infuus en aan snoeren die met plakkertjes op zijn lichaam vastzitten. Hij heeft een schorre stem en een wond in zijn lies, waar nog vocht uitkomt, daarom ligt daar een zandzakje (echt waar) met een vrolijk gekleurde plastic omslag op.    Er komt voortdurend ziekenhuis personeel aan zijn bed. De cardioloog, met zijn gevolg. Verpleegsters op witte klompen, en tussendoor lager personeel met glaasjes vruchtensap en bakjes vla.

Ik ben diep onder de indruk, wat een inspanning, wat een know how, wat een zorg, wat een aandacht voor een patiënt en zo zijn er nog duizenden in dat geweldig grote ziekenhuis. Mij hoor je voorlopig niet over ‘n ziekenhuis klagen.