Terwijl ik(afgelopen ochtend) in een klein antiek koffertje tussen linten, strikken, bandjes etc. op zoek ben naar oranje parafernalia (vanwege de Koningsdag–) Krijg ik opeens een beeld voor ogen dat me niet blij maakt.
Ik zie opeens allemaal handen die door mijn verzamelingen gaan. Dozen, koffertjes, kistjes, boeken , plakboeken etc. etc.
Ik zie hoe die handen al die spullen als waardeloos in een grote gereedstaande vuilnisbak gooien.
Want dat zal wel gebeuren bedenk ik opeens met grote helderheid. Ik heb geen kinderen (nou ja mijn arme schizofrene dochter, maar die zal zich niet over mijn nalatenschap buigen) en dus geen kleinkinderen en geen bezorgde zussen. Wel twee broers, maar of die straks zo geïnteresseerd zullen zijn in wat ik aan spullen nalaat.? En leven zij dan überhaupt nog?
Wie zal er dan voor zorgen?
En wie zal voor ons zorgen als we het zelf niet meer kunnen, dan zijn er ook geen verzorgingshuizen meer, en ook geen verzorgers die zijn allang wegbezuinigd, en als je dan niet rijk genoeg bent om dure zorg in te kopen. Wat dan.
Niemand kan straks nog voor iemand zorgen. Niet direct een koninklijke gedachte.
