Vorig jaar was ik in Wenen, een stad die ik zozeer associeerde met ultrarechtse opvattingen met suiker-barok en met Sisi dat ik er eigenlijk nooit heen wilde. Maar 1001 wilde mij de gebouwen van Hundertwasser laten zien, en dat alleen al was zeer de moeite waard!
Er waren meer mooie gebouwen , prachtige parken en veel veel historie.
Nu las ik dat er in die stad (ik heb het toen niet opgemerkt) een traditie is die Pfluckgedichte heet.
Overal in de stad worden briefjes opgehangen, gewoon kattenbelletjes en daarop staan korte gedichten die je ook mag meenemen (plukken dus) . Helmut Seethaler schijnt veel van deze “oud papier liefde” gedichtjes te maken.
Hij wordt de Weense setteldichter genoemd. Soms krijgt hij (las ik) wel eens 100 € in de handen gedrukt of een gratis kop koffie.
Nou dat kunnen we toch geen barok of kitsch meer noemen. En dat dichters om datgene wat ze doen betaald en geëerd mogen en moeten worden, daarvan raak ik ook steeds meer overtuigd.
Wel mooie woorden geven, maar mooi geen rooie cent krijgen? Kom nou!
