Hier een antwoord op jouw wederom prijswinnende brief.   Ik maak er ook een weblog van, genieten voor meerderen dus en de strikt persoonlijke dingen krijg je nog per mail.

Het regent hier nu zo hard dat ik vrees dat het elektriciteits- gebouw bij mij tegenover zal bezwijken onder die vele liters water die er op gedonderd worden. Slash zit ook met grote ogen te kijken van achter het raam naar dit meteorologisch geweld.

Ik was daarstraks in de kunsthal, en ontmoette daar o.m. collega Lammy, altijd weer een plezier om haar te zien, te spreken en te ruiken.

Wij hebben zo’n beetje dezelfde smaak qua kleding en parfum, en daarnaast heeft zij in grote mate het empathie –gen dat zich wellicht vermenigvuldigd heeft tijdens haar carrière als personneels manager. Maar blijft een gave natuurlijk.

Zo : bij jou is dus fors gedweild door een hulp…praise the Lord.   Ik ga straks ook nog mijn mooie witte vloer dweilen, A, was ik dus een paar dagen weg (daarover zometeen meer) en B. ga ik vanavond drie uur voor mijn scherm zitten om Rosanne Hertzberger te zien in Zomergasten. Zo’n leuke slimme, dwarse meid. Drs. Pippi Langkous. Benieuwd wat ze te berde zal brengen. En dan is een fris geurende vloer ondertussen ook prettig. Burgerlijk ? Heerlijk!

Fijn dat het boek van James Salter je bevalt, …..jij schrijft: “ik krijg sterk de indruk dat Dean en Anne Marie alleen in het hoofd van de verteller, de ik-figuur, bestaan. Zie jij dat ook zo? En als soft-pornografisch ervaar ik het niet, “

Het verbaast mij dat Dean en Annemarie volgens jou alleen in het hoofd van de verteller bestaan…..Dat gevoel heb ik helemaal niet, Er is wel een verteller die er op een afstand naar kijkt, maar dat vind ik a.h.w een prachtige stijlfiguur . Ze bestaan echt, en hun seksuele escapades worden zo erotisch beschreven dat ik het wel als een vorm van soft p. ervaar, maar niet storend omdat het zo meesterlijk beschreven wordt. Dat moet in de tijd van verschijnen (toch weer 50 jaar geleden) van het boek een enorme opwinding veroorzaakt hebben. Ik heb ooit de reactie gelezen (in een boek over vrouwen literatuur) van Annie Romein op ‘Eenzaam avontuur’ van Anna Blaman. “De liefde tussen man en vrouw wordt hier tot op de naakte botten ontluisterd en uit het rozenprieel verdreven ” fulmineerde zij.   Rozenprieel ?? Wat zou zij van dit boek gevonden hebben. Zou ze de literaire kwaliteit gezien hebben?

Anyhow, nu nog even een klein terugblik op mijn mini-vakantie:   De ervaring van de natuur in het bos/park/van broer en schoonzusje is elke keer weer indrukwekkend, dat sowieso. Bovendien ben ik met hen,  of zij met mij, zo je wilt….gaan eten in Kanne, op een heerlijke plek.   Daarna op donderdag, nog een keer genoten van een etentje in Valkenburg in een restaurant waar de pleegdochter van mijn schoonzusje werkt. Daarvoor hadden we de beeldentuin bezocht bij Chateau st Gerlach in Houthem, sommige beelden oogstrelend.

Mijn schoonzus die met groot gemak  hun chique voiture bestuurt, was ook al bereid geweest om met mij het graf van mijn ouders te bezoeken. Elke keer opnieuw roept het zien van hun namen op de grafsteen een mengeling aan emoties bij mij op. Als je bij familie bent is het überhaupt altijd anders dan waar ook, omdat je in veel gevallen elkaar al je hele leven kent, je had dezelfde ouders, dezelfde achtergrond. En mijn schoonzusje heeft hen ook goed gekend omdat zij ettelijke jaren In Nederland naast hen gewoond hebben.

En oh ja inderdaad , ik was ook nog met Meike von B. (die jij ook kent) in Maastricht.   Dat vind ik zo’n heerlijke stad , dat ik er niet speciaal een dag- programma nodig heb.  Wel zijn we o.m. in het Jekerkwartier geweest , waar je een Middeleeuwse sfeer ervaart als je er gevoelig voor bent. Eeuwenoude monumenten en stadmuren. En daartussen in het vrolijke riviertje de Jeker   En we waren in het Stokstraat -kwartier om de allure van de goedgeklede mensen aldaar in te ademen. Natuurlijk hebben we ook het Bonefantemuseum (met haar is het goed kunst kijken omdat ze net als ik ruim 50 jaar kijk-ervaring heeft dus aan een woord voldoende op dit gebied..) en hun terras aan de Maas niet overgeslagen.

Helaas was vrijdagochtend alles al weer voorbij omdat ik Slash in de middag zou gaan ophalen in het katten- pension. Het was niet bijster fijn om met mijn lieve mintgroene autootje terecht te komen in diverse files (vakantie –drukte waar ik helemaal niet op geanticipeerd had.. En omdat ik toch al niet zo’n ervaren bestuuurder ben, …..(ahum) kwam ik natuurlijk gestrest thuis. Weg vakantie gevoel.    Nee niet helemaal, ik heb mezelf in de vakantie voorgenomen om te verlangen naar niks. Dat scheelt een hoop illusies.

Nu springt Slash weer op mijn bureau en vervolgens op het toetsenbord,.

Time to say goodbye,