Nou dat kan George Michael alvast niet meer doen… Er kwam geen einde aan dit jaar vol gebeurtenissen (hoezeer de tijd ook vliegt) vol afscheid, verdriet, en schokken. Hoewel de popmusic niet direct een grote liefde is of was, merk ik dat ik bijna alle quality-pop-hero’s die het afgelopen jaar om vielen, toch wel kende. Ik hou van jazz en klassiek maar veel pop heeft zich via allerlei kieren kennelijk toch in mijn geheugen genesteld.
Schrok ik nog van de dood van David Bowie….daarna vielen ze als rijpe vruchten uit de boom. The little Prince was natuurlijk ook een schok, en dan de sombere brombeer met vaak poëtisch teksten, good old Leonard Cohen. En zo volgden er dan nog een stuk of tien wiens werk ik niet goed kende maar wel hun naam, en dan dus tot slot George Michael. ‘Wake me up’, nou vergeet het maar, bizar juist dat zijn kersthit ‘Last Christmas’ heet en dat dit dan ook zijn laatste kerst was. Kerst is gelukkig ook weer voorbij,zo’n dwingeland feest, dat gelukkig en sprankelend moet zijn en waar gaat het eigenlijk om , om een bijzondere geboorte toch?
Geboorte en dood, en daartussen door figuren zoals Donald Trump die als slingerapen uit het oerwoud komen en die straks misschien echt overal muren en hekken bouwen, zodat we verstikt raken in een moeras. Al die oorlogsverhalen , al die huilende mensen in tentenkampen, die verdrietige kinderogen. Verdriet dat bijtende goedje in je maag en je lendenen, dat ik wel bij iedereen, inclusief mezelf , zou willen wegnemen. Het inruilen tegen vreugde, muziek, lach en blijheid. Wie weet wat 2017 op dat gebied toch ook voor ons in petto heeft. Ik stuur u alvast een glimlach voor het nieuwe jaar.
P.S. de tekst van Toon Tellegen houdt u nog van me tegoed.
