De Egelantier, is een bruin eetcafé in den Dolder, waar regelmatig live muziek te horen is. Het draait al sinds de jaren dertig vorige eeuw.
Als ik daar ben , komt dat altijd doordat ik bij mijn dochter, of een van haar begeleiders ben geweest bij Altrecht. (v.h. de Willem Arnst Hoeve) Een inrichting: veilig weggestopt in het bos.
En in dat bos lopen ze (de cliënten, —-gek of gestoord mag je niet meer zeggen..) dan vaak met afhangende schouders en altijd gewapend met een cigaretje (hun troostvoedsel) in de mond.
Vandaag was ik er met J. de maatschappelijk werkster van S.
Zij probeert mij altijd wat op te beuren en vandaag deed ze dat door witte Chardonay en hete bitterballetjes voor ons te bestellen. Gezellig, maar de boodschap is nooit echt verheugend.
S. moet terug naar een groep waar veel meer begeleiding is. Momenteel loopt ze verloren. Alleen is binnen zo’ n groep voorlopig geen plek. Op groepen waar vroeger 8 mensen “stonden”, zij het er nu nog maar 4.
“Tja crisis, iedereen moet inleveren “. Maar wat valt hier na jarenlang afschrapen tot op het bot, nog af te romen? Dus blijft S. voorlopig gewoon in haar huidige groep met 3 zwijgende medebewoners. Woordeloos wachten op Godot.
