Ja dat vroeg ik mij vanmiddag ook weer eens af .
Soms werken we tot we erbij neervallen.
Wat schreef Flaubert hier ooit over?
“Ik geloof nauwelijks in wat roem genoemd wordt en toch beul ik mij ervoor af. De kunst bezorgt me soms aanvallen van wanhoop om van te schreeuwen en een
dodelijke vermoeidheid. Ik crepeer nog eens tussen twee volzinnen.”
En toch en toch, moeten we ons best blijven doen denk ik zelf. Als we ons best doen op ons leven , kunnen we een inspiratie vormen voor degenen die na ons komen.
Er wordt immers al genoeg kapot gemaakt?
