Vuurtoren-beklemming op dinsdag
Afgelopen middag kon ik tussen twee afspraken door even naar de film.
Het was dinsdag en dus ook nog het kortingstarief. Welke film is het eerste aan de beurt ? vroeg ik de jongen achter zijn glazen kassa –deurtje. Dat bleek The lighthouse te zijn (van Robert Eggers)en dus ging ik (toevallig) daarheen.
Wow, wat een verrassing. Geheel in zwart wit, (bijna Bergman-achtig) speelt zich een drama af op een afgelegen vuurtoren. Twee mannen : Willem Dafoe en Robert Pattinson (die ik altijd zo aantrekkelijk vond in Twillight) zijn binnen die eenzame setting noodgedwongen op elkaar aangewezen op een eenzaam eiland.(rond 1890)
De eenzaamheid en de spookachtig-heid van de vuurtoren met voortdurend die wind eromheen, drijven hen langzaam tot waanzin. De dialogen die bijna Shakespeare-achtig zijn, worden vooral goed vertolkt door Willem Dafoe. Een prestatie van formaat wat mij betreft.
Dan is er ook nog een geheim, wat de jongste vuurtorenwachter, lang voor zich houdt. Moord. Door al die elementen krijgt de film af en toe een horror karakter. De twee acteurs spelen hun rollen fantastisch en geloofwaardig.
Samen met de eeuwige storm rond het eiland , de beklemming van de langzaam oplopende waanzin en dat alles in zwart-wit gefilmd, werd het in mijn ogen althans, pure poëzie, waar ik, als ik regisseur was , graag mijn tanden ingezet zou hebben.
