Je moet er even uit. O.K.
Bij een redelijk comfortabel wegrestaurant (hoewel het zitten niet fijn is, maar dat is het thuis ook niet..) neergestreken. Het lijkt alsof ik een half jaar weg was uit het gewone leven. Ik kijk mijn ogen uit op de diverse groentinten die zich aan de bomen en struiken manifesteren.
Mensen die vrolijk, fit en weekend-achtig ontspannen binnen vallen.
Is niemand ziek. Heeft niemand pijn? Houdt niemand vocht vast? Bloedt niemand uit vele wonden?
En hoe zou je al deze levensvreugde ervaren als je terminaal bent? Toch eens vragen aan iemand in een hospice.