‘Strange fruit’, niet zo gek dat ik daar nu veel aan moet denken, de song die Billy Holiday op een onnavolgbaar treurige manier kon zingen. Ze zong dit jazzy nummer voor het eerst in 1939 . “Southern trees bearing strange fruit. Blood at the black bodies swinging.”
Het lynchen van zwarte mensen , in het destijds racistische Zuiden van de Verenigde staten, werd hiermee op een schrijnende manier aan de kaak gesteld.
De foto’s van de twee verkrachte meisjes uit India die (zichzelf?) daarna verhingen, waarna ook de buitenlandse pers zich kon vergapen aan die slanke lichaampjes in mooi gekleurde kleding. “The young bodies swinging”.
Ik heb de dubbelzinnige eigenschap dat ik beelden achter mijn ogen bewaar, als kunst- recensent, had ik daar vaak voordeel van. Maar het geldt ook voor gruwelijke beelden.
Vandaag stond er op een plein in Amersfoort een fruitkraam. “Vers Fruit” stond er op in grote letters. Ik kocht een doosje kersen en een mandje frambozen. Maar gek: de vruchtjes smaakten zuur, misschien komt dat doordat ik de tekst van Strange Fruit niet uit mijn hoofd kon zetten.
