De keren dat ik getuige was van het moment dat mensen in een ambulance geschoven werden voelde ik altijd een plaatst vervangende pijn, angst en verdriet.

Je komt toch niet zomaar in een ambulance, terecht ?

Maar kijk de afgelopen weken belandde ik zelf twee keer ! in een ambulance.

De eerste keer was in Amsterdam .  Ik was daar met een vriendin uit Utrecht.

Ik zal haar daarom U noemen. We waren samen in museum Eye waar we tijdens de lockdown enorm naar uitgekeken hadden. Dus we werden in een tijdslot gestopt. Eerst dronken we koffie en thee in het Eye. At ik mijn Madeleine en zij haar kroketje. Dat is in de loop der tijden voor ons een traditie geworden.

Daarna zouden we de tentoonstelling bekijken. Eerst nog even langs de kluisjes en de toiletten. Hoe dan ook : op het toilet hoorde ik opeens een enorme klap net alsof iemand viel en daarna was het alsof ik iemand hoorde huilen.. nadat  ik mijn handen een  zorgvuldige corona-wasbeurt had gegeven liep ik naar de hal. Schrik!! Tegen de muur zat U. Haar handen onder het bloed, haar mooie katoenen Zweedse broek onder het bloed, haar  lieve gezicht bebloed en ontdaan.

Wat bleek ? zij was wsch gestruikeld over het drempeltje van de toiletten en op de een of andere ongelukkige manier plat op haar gezicht terecht gekomen. En dat vind een gezicht niet zo leuk.

Doordat ze kennelijk bloedverdunners  gebruikt spoot het bloed letterlijk uit haar  neus en er kwam ook bloed uit haar mond haar tanden en haar lippen, . Binnen de korste keren zwollen die getroffen gebieden  helemaal op.

Ik had hevig met mijn arme vriendin U van doen. Gelukkig was het personeel van de kassa van Eye uitermate lief en zorgzaam . Ze besloten heel daadkrachtig, hier hoort een ambulance bij te komen . En zo geschiedde. Binnen de korte keren arriveerde de ambulance die mijn vriendin en mijzelf ( als bijrijder )  transporteerde naar Het Boven IJ ziekenhuis in de statenjachtstraat.. Daardoor zag ik zelf ‘per ongeluk” dus de andere kant van het IJ.

Hoe dan ook, zo kwam  ik dus via de ambulance op de spoedeisende hulp. En het einde van het verhaal is voor mijn arme vriendin U nog niet in zicht. Op een foto ziet ze nog steeds uit als iemand die letterlijk  in elkaar geslagen is.

Dit over mijn eerste ontmoeting met de ambulance.         Nog geen tien dagen later zit. (in dit geval lig,) ik zelf weer in een ambulance.

Fietsen van Amersfoort via een pad langs de Eem/  naar Soest, heb ik onderweg (vraag me niet hoe het precies gebeurde) een flinke smak gemaakt.Ik keek naar rechts , de fiets trok naar links en Baf, daar lag ik. Ik snap niet waar al de mensen vandaan komen die op zo’n moment snel om je hens taan. Hoe dan ook , ook daar werd door een agent die (waarvan daan?) opeens naast me stond, besloot dat er een ambu moest komen.

En dus zat ik zelf in een ambu, nu op een smal bedje met een bloeddruk meter om mijn rechter arm en een zuurstofmetertje om mijn linker midden vinger. In het ziekenhuis, in dit geval het Meander in Amerfoort werd ik een gang ingereden en van daaruit in en onderzoekskamer van de afdeling spoedeisende hulp. Binnen de kortste keren word je helemaal onderzocht , ik had het geluk dat er een knappe slanke jonge dokter in het eerste hulpteam zat waardoor ik heel even aan een doktersroman dacht. (heel even maar hoor)

Na het onderzoek moest ik in een scan, weer een andere kamer dus, in die scan moest mijn hoofd en mijn nek bekeken worden. Vervolgens werd ik afgevoerd naar een kamertje alleen, Een steenkoud kamertje waar ik binnen de kortste keren zowat bevroor in mijn katoenen mouwloos bloesje , mijn witte bermuda en mijn witte teenslippers. Oh ja , daarom was ik op de fiets omdat het buiten zulk heerlijk weer was, Maar hier moet ik kennelijk flink gekoeld worden.

“Waarom lig ik hier zuster?” Omdat de dokters de foto van de scans moeten nakijken , maar er zijn natuurlijk meer scans gemaakt ook van andere patiënten en dat kon dus snel een uur of langer gaan duren.  Oh nee! En al die tijd lig ik hier in een in een diepvries kamer??  De zuster strijkt met een hand over haar hart en even later rolt ze mij in een verwarmde (echt waar hoor!) deken. Dan wacht ik vervolgens  inderdaad minstens een uur op de uitslag. Ondertussen maakte ik me vreselijke zorgen over die uitslag, van de foto . Stel je voor. Ik denk aan de zus van een andere dierbare vriendin . Ook bij haar werden (.n.a.v. heel specifieke klachten natuurlijk ) scans van het hoofd gemaakt en vervolgens bleek dat er een hersen tumor zat/zit.  Stel je voor, dat ik misschien ook onderliggende diseases heb  . Die angst houdt me nog het meeste bezig. Maar kijk!  Na een dik uur verschijnt de knappe dokter nog een keer , dit maal met zijn duimen omhoog. ‘Alles goed ‘! zegt hij, oh echt  !? ik kon hem wel omhelzen en dat zou mij gezien zijn smakelijke uiterlijk, geen enkele moeite kosten.

Afijn end goed al goed zou je denken. Maar dat was ook in mijn geval niet echt zo. De dagen daarna openbaren zich de bloeduitstortingen, mijn rechter bovenbeen bijvoorbeeld ziet er nog steeds uit alsof ik van een berg gesmeten ben.Al mijn tenen zijn geschaafd en een deel van mijn  rechter arm ook.

Dat alles zal wel genezen daar ga ik vanuit.               Maar mijn twee ritjes in een ambulance die zijn onvergetelijk ,al hoeven ze van mij  niet snel herhaald te worden.