Dat had ik nog beloofd een stukje tekst uit het Tellegen boek. En daar lees ik dan : ik wou dat ik mijn schouders ophaalde over mijzelf…..En eigenlijk wil ik dat juist helemaal niet meer! In het afgelopen jaar publiceerde ik immers al een dichtbundel met de titel: “En wat dan nog? “ en daarin laat ik mijn ziel ook al de schouders ophalen. Eigenlijk is dat geen goede levenshouding denk ik nu: ik wil niet langer dat ik mijzelf onverschillig laat, en die schouders verdienen die niet eens een klopje i.p.v. een onverschillig schokje? Wie het weet mag het me zeggen!
Maar het onderstaande stukje tekst (toch grappig) dan nog voor mijn blog lezertjes.
“Ik wou dat ik mijn schouders ophaalde over mezelf. En dat ik, als ik aan mezelf dacht , meteen ook dacht: Heb je niets beters om aan te denken? Ik wou dat ik mijzelf onverschillig liet, hooguit naar mijzelf zou knikken als ik mijzelf toevallig tegenkwam, maar verder niets zou zeggen.”
