Hanneke Verbeek stuurde me een prachtige foto van een stervende roos, een beeld dat ook mij altijd met weemoed vervult omdat je onder je ogen de schoonheid van de roos ziet ‘verwelken’.
fragment van onderstaande gedicht deed ze er als extra cadeautje bij.
Kwam goed uit. Afgelopen middag weer een aantal uren doorgebracht bij genezers, geen geneeskunde maar genees-kunst zegt 1001 als hij de medische stand ziet falen.
Alweer….Nieuwe doos penicilline-pillen meegekregen . (hoe moe de roos is…zeg dat wel.)
“hoe moe de roos is
van haar finest hour
het bloeiend open staan
voor wie haar hart beroert
hoe dankbaar zich te sluiten
rond een vreemde weemoed
bloed dat wegebt
kleur die vlees verlaat.”
Hanneke Verbeek
