Met een raar plekje dat zich opeens en ongevraagd in mijn hals had gevestigd ging ik naar de Huisarts. Er was een vervanger , een frisse jonge knul.“Oh” zei hij “dat stelt niks voor. Ik haal het zo voor u weg. Wilt u een verdoving, dan haal ik even het mes.”
Het mes? De dokter legt het koele lemmet tegen mijn hals. “Komt ie hoor,” zegt hij, “stelt echt niks voor . Ai daar gaat even iets mis. Het mes is een beetje scherp.” Niet alleen ai, maar ook au, au merk ik.
“Zo al klaar ! Ik stuur de huid op naar het laboratorium en u hoort het wel als het iets gevaarlijks is.”Thuis gekomen zie ik dat het plekje, afgedekt door een prop watten en pleisters is gaan lekken. Een stroompje bloed loopt naar mijn nieuwe gele Esprit-truitje, weliswaar uit de Sale, maar te mooi en toch nog te duur om bebloed te raken. Voel me tamelijk verslagen , maar ik mag niet klagen, want het “stelt immers niks voor”.
