Dat is zo’n beetje de vertaling van “Imagine.” De wereldberoemde song van John Lennon en Yoko Ono uit 1971, dus toch al weer zo’n kleine 50 jaar geleden, maar als je het nu hoort, dan is het nog zo fris als ochtend-dauw.

Ik was als veel anderen uit die tijd , al sinds “Love me do” uit 1962, een fan van de Beatles, hun geluid was zo anders als veel andere bands uit die tijd (vond ik in elk geval) maar bij die Beatles met hun lange haar was er een persoon die er voor mij uitsprong. Dat was John Lennon die mij meteen aansprak en dat groeide naar mate ik meer van hem hoorde en meer teksten van hem las

Hij was niet alleen een zanger, een ziener en een componist. Hij was a real poet.  Ja, ik dweepte met John, maar daar schaam ik me niet voor. Want tot de dag van heden kan zijn stem in combinatie met zijn teksten, me nog steeds direct raken, hoeveel soorten muziek er sindsdien ook in mijn leven zijn gekomen. Ook muziek waar ik verwantschap mee voel zoals J.S. Bach en veel soorten jazz bijvoorbeeld.

Toen ik op de academie zat, was een van mijn afstudeer projecten een zg Geluksdag. Ik concentreerde me samen met een klasgenootje Marijke geheten, vooral op muziek en op teksten die meestal filosofisch van aard waren. We probeerden in de vaak conceptuele opzet vooral feelgood momenten op te roepen en het hoogtepunt van onze dag was dat we muziekboxen ophingen waaruit we Imagine van John en Yoko lieten horen.
Is er een mooiere song denkbaar die je laat horen en voelen “stel je voor “dat alle mensen in vrede samen zouden leven?

We hadden ook een banner met de inmiddels legendarische tekst “War is over if you want it” een doordenkertje van Yoko. Aan wie ik toen ook meteen mijn dichtbundel Iglo opdroeg: aan Sanna Janna en Yoko Ono.

En zoals John en Yoko met elkaar om gingen, oh dat verlangde ik ook. Dat je in spiritueel opzicht zo dichtbij elkaar kon zijn zonder verstorende elemenenten als : wie doet de boodschappen, wie vouwt de was op en wie kookt de worteltjes beetgaar.

Een beetje een dromerig, puberaal en onhaalbaar ideaal, dat weet ik ook wel. Want zij verdienden toen al genoeg geld om voor dit soort trivialiteiten personeel te kunnen inhuren. Het is zoals Annie MG Schmidt het ooit verzuchtte , “laat je moeder toch eens met rust , want je moeder wil scheppen.”

Nou ja, dit alles als voorspel om aan te geven wat me overkwam toen ik donderdag avond 18 januari jl. moe en koud thuis kwam in een donker huis, nadat ik in Zeist een half uur had staan kleumen bij een bushalte. Ik keek min of meer toevallig in de radiogids en zag dat er om 11.05 uur een uitzending was van het    ‘ Uur van de Wolf’ , anderhalf uur lang opnames van niet eerder vertoonde beelden van het album “Imagine” met John en Yoko en veel andere artiesten die zijdelings aan dat album meewerkten.

Wat ?? Ik gaf mezelf nauwelijks de tijd om mijn jas uit te doen , mijn kat te knuffelen of mijn haar te drogen. Ik zette de TV aan en ging onder een dekentje op de bank liggen, en was vervolgens anderhalf uur aan een stuk door, weer in de ban van Imagine en van het speciale talent van John Lennon , plus de aparte inbreng van Yoko, die toen nog als een raar mens gezien werd. Imagine !   Oh dat ik z o’n leven zou mogen leiden. Above us only sky.

Een sprookje. Maar zoals veel sprookjes liep ook dit sprookje slecht af. John Lennon werd vermoord voor de deur van zijn flat. Ik las het die ochtend 8 december 1980 in de Volkskrant en ik weet nog precies hoe het voelde ,alsof mijn keel werd dichtgeschroefd. ‘John Lennon shot van een pistool i.p.v een Canon.’ Deze zin schoot onmiddellijk door mijn hoofd .

En inderdaad   : “You may say I ‘m a dreamer, but I ‘m not the only one”