Ja, ik weet het , ik zou een tijdje stoppen met briefmateriaal, maar toch nog niet, want ik krijg zulke leuke mailtjes als reactie daarop…ook bijvoorbeeld van kinderen van mensen, die mijn moeder gekend hebben.
Ik heb nu 55 brieven die mijn moeder me schreef , (en misschien vind ik er nog meer want ik moet me nog door 9 storage dozen heen werken. ) Overigens gingen die overal naar toe, zie ik op de enveloppen- Naar Nijmegen, Ubbergen, Berlijn, Groningen, Rotterdam, Tilburg, Utrecht etc. Waar haalde ze de energie vandaan en wat zijn die brieven nu kostbaar voor me. Misschien zijn er lezers van mijn blog- berichten die dat herkennen. Opeens merk je, dat het verleden vlak naast het heden ligt en als je je erin verplaatst dan ben je plots weer op die plek. Hoe dan ook: ik vond het opeens niet zo eerlijk dat het alleen maar over mijn brief-schrijvende moeder ging. Ik had natuurlijk niet alleen een moeder maar ook een vader.
En van mijn vader heb ik ook een brief , een brief uit 1940. Niet voor mij geschreven (ik bestond nog niet .) Toen ik het er eens over had met mijn moeder , ik was toen 20 jaar en ik woonde in Ubbergen, ik was op bezoek in Schimmert en mijn moeder stond net zakdoeken te strijken (zakdoeken!) ….dat zij zo goed was in brieven schrijven en dat ik dat echt een prachtig genre vond. Toen haalde ze een brief tevoorschijn van mijn vader. Oh , ik vond hem prachtig een liefdes brief van mij vader . Mijn vader die in den Helder ‘lag’ en die schreef ‘Te Velde – 22 april 1940 . Lieve Jeannie, ik heb vandaag uw mooie brief ontvangen’…Mijn vader ….die zijn meisje lieveling noemt en schat. “Mag ik hem bewaren” vroeg ik ? (ik was en ben nl. dol op “juwelen” en curiosa.) “Ja dat mag, maar je mag hem nooit weg doen” zei mijn moeder. Nou, dan ben je bij mij aan het goede adres, want ik kan kostbaarheden bewaren als geen ander.En nu heb ik die brief (die ik echt wel koester) al een halve eeuw in mijn bezit.
En wat ik misschien ook nog allemaal laat versnipperen, dit niet, de brieven van mijn moeder en deze ! van mijn vader. Wie weet is er nog eens een van zijn kleinkinderen of achterkleinkinderen die er in geïnteresseerd zal zijn.
Welnu: mijn vader schrijft o.m. dat hij 14 dagen in de ziekenzaal had gelegen en dat hij 9 kilo afgevallen is. Mamma mocht dat niet aan zijn moeder laten weten want dan zou ze overstuur worden. Mijn oma Souren met de meisjesnaam Krekels -wat ik altijd leuk vond, heb ik helaas nooit gekend , maar ik hoorde altijd dat het zo’n lieve en dappere vrouw , moeder en weduwe was. Mijn vader schrijft onder meer dat hij zoentjes in de brief zal stoppen, en dat hij zich afvraagt of die de lange reis met de brief zullen overleven. (hoe lief!) En dat geschreven door mijn autoritaire vader, die zijn gevoelens niet zo makkelijk liet zien.
Is zo’n document geen goud waard?
Dat is inderdaad een waardevolle brief. Dus bewaren!
Inderdaad een kostbaar bezit! Mijn vader was gemobiliseerd op het eiland Tholen. Na de capitulatie moest hij met volle bepakking teruglopen naar zijn woonplaats Nuenen. Ik weet niet of hij mijn moeder in die tijd brieven schreef en zelfs niet of ze al wat hadden met elkaar. Wel weet ik dat hij zijn herinneringen aan zijn diensttijd en de mobilisatieperiode koesterde. Hij draaide op zondagochtend vaak vrolijke marsmuziek, lekker hard zodat we als kinderen ons luie bed uitkwamen. Kort voor zijn dood, is hij nog eens teruggegaan naar Tholen om een dierbare kameraad op te zoeken. Dit schrijf ik, exact 72 jaar na D-Day.
wat mooi! Leo.