Het was geen verrassing meer dat Chateau Meiland een grote kans maakte op de Televizier-ring.
En toen ze die gisteren dan echt kregen merkte ik dat ik gewoon blij kon zijn voor Martien Meiland en zijn gezin.
Maar kijk: vanochtend was er al weer gezeur, ditmaal in het bushokje waar ik zat met een man die zich vreselijk zat op te winden over die prijs. “Ik was voor de Beste zangers” zei die man en “waarom moet het dan naar zo’n aanstellerige nicht? Zo’n man die alleen maar zichzelf leuk vind en die zomaar alles over zichzelf vertelt in dat nep kasteel.”
Zo, ik was weer even perplex, wat een reactie! Het lijkt haast op jaloezie. Martien Meiland is in mijn ogen juist volledig zichzelf. “Hysterisch” noemt hij zichzelf. Ik vind dat niet en gezien het feit dat zij die belangrijke prijs wonnen, zijn veel kijkers dat kennelijk met mij eens.
Maar zodra je hier in Holland te veel je hoofd boven het maaiveld steekt, dan loop je nog steeds het risico dat het eraf geslagen wordt. Ook moet je niet te open zijn. Want ook dan wordt je door sommigen, verketterd of afgewezen.
Ik heb dat in de afgelopen 12 jaar ook al 2 keer meegemaakt, door publicaties in mijn Blog. Ik zeg niet dat ik daarin het achterste van mijn tong laat zien. (dat moet je sowieso nooit doen) Maar wat ik schrijf baseer ik dan wel op de werkelijkheid. Mijn werkelijkheid dan. Maar nu kreeg ik een reactie op mijn weblogs van iemand van wie ik dat niet verwachtte. Iemand met een grote eruditie die absoluut niet burgerlijk overkwam op mij.
Deze persoon stoorde zich aan het feit dat ik in mijn weblog “een grotendeels publieke figuur ben.” Jeetje ! de uitdrukking een “publieke figuur” die doet me denken aan “een publieke vrouw.” Nou dan mag ik blij zijn dat ik niet in het verkeerde land geboren ben, anders zou ik ook nog gestenigd kunnen worden. Een reden tot geluk dus op deze 10 de oktober van 2019.
Enne by the way,: Van harte familie Meiland, blijf asjeblieft wie jullie zijn. Er is al fake genoeg op de TV en kritiek of afwijzing zal er toch altijd zijn.
