Toen ik afgelopen zondag ( de dag na de nacht van de poëzie…) Roeland Schweitzer zag en hoorde optreden (waarbij hij tussen de gedichten door een soort basale melodische klanken produceerde) wist ik meteen dat hij in al die jaren dat ik hem niet meer gezien had, niks was veranderd.
Goed, zijn haar was hij grotendeels kwijt, waardoor zijn karakteristieke neus nog prominenter, net als bij Leo Vroman, — aanwezig was. Maar in het gedicht voor zijn 92 jarige vader was hij net zo echt Roeland als toen.
Ik mocht ooit samen met hem en met Theo van Gogh in een symposium zitten, bij de presentatie van zijn eigen boek: “Nooit meer verlegen.”
Hij maakte toen als mens veel indruk op mij vanwege zijn originaliteit, zijn grootmoedigheid, en de liefde en het geduld waarmee hij met zichzelf en zijn vrouw omging.
In alles een mooi mens, 100% zichzelf- 100% Roeland.
Hij ‘leek’ niet meer zo verlegen, en Theo van Gogh is inmiddels vermoord. Grote veranderingen, terwijl hij, R.- in de kern gelukkig dezelfde bleef.
