maar we hebben wel ‘ons’ derde groepsduel gewonnen.
We probeerden vanavond (maandag 23 -6) ergens een hapje te eten. Als je niet bezeten bent van voetbal en van juichpakken en rood wit blauwe vlaggetjes op je wang, dan is het tijdens de wedstrijden die Nederland speelt- niet makkelijk om ergens gewoon te kunnen zitten.
Uiteindelijk een wereldrestaurant, waar je boven terecht kon voor een voetbal-arrangement, eten en juichen ineen dus. En beneden voor ‘gewone mensen.’
Boven dat wilden we niet , nou dan moeten jullie het zelf maar weten- In het beneden-deel zal nauwelijks iemand zitten. Nou daar zaten we dan inderdaad moederziel alleen in de enorme ruimte. De wk-melaatsen- de daklozen van de oranje koorts.
Maar het eten was gewoon goed- tijdens de eerst helft , het voorgerecht-hoorden we boven ons hoofd niks. Nee klopt- de stand bleef 0-0.
Tijdens de tweede helft toen we de couscous kregen, hoorden we gejuich. En bij de hete kip en de sla het tweede juichsalvo.
En inderdaad om 8 uur daalden de gasten de grote trap af, hun oranje sjaals losjes om de hals geslagen. “Ja klopt, de uitslag is 2-0 voor ons.”
Waarom maakten ze dan toch een enigszins matte indruk?
We, dat wil zeggen –ze- hebben immers weer gewonnen? “Ja maar de wedstrijd was niet spectaculair.”
Bij de koffie die we thuis dronken, begrepen we, dat winnen niet genoeg is. Er moet ook nog spektakel bijkomen. Hup Holland?Hup!
