Ik las al liggend, in de Volkskrant dat psychiatrische ziekenhuizen bij wet verboden zijn in Italie. Huh wat? Heb ik een krant uit de middeleeuwen? Bij het idee alleen al veerde ik op en liepen de koude rillingen over mijn rug.
Bij onze dochter die op de Middelbare school schizofreen werd, (nadat ze een week eerder een prijs had gekregen voor een zelf bedachte dans ) duurde het jaren voordat de juiste diagnose werd gesteld, na vele etiketten die op haar geplakt werden. Drie volle jaren maakte ik daarvan mee. Het was onwezenlijk zwaar , niet alleen voor haar met haar angsten , wanen, en vijandige stemmen die opdrachten gaven. “Gooi alle stoelen het raam uit”, (daardoor wist ik meteen hoeveel het kost om een groot raam te laten vervangen.)
Een Italiaanse vrouw, Allesandra Rossi, vertelt in het artikel (en helaas herken en geloof ik elk woord) “Mateo ( haar 26 jarige zoon met schizofrenie) voelt zich door alles en iedereen bedreigd. Normaal zou ik tijdens het schoonmaken, de TV aanzetten, maar dat mag niet. Stemmen praten dan vijandig tegen hem. Een psychisch zieke in huis beïnvloedt de hele familie (zegt ze), Zelfs met hulp is het zwaar. Ik heb vrienden die erdoor gescheiden zijn. Ik ken zelfs een kat die er psychische problemen van heeft gekregen.”
Hoe bestaat het ? in 2014, in Italië, een Europees land dat ik zeer hoog heb qua design, architectuur en culinaire gewoontes. Daar mag je niet gek zijn!! Weg met Berlusconi e.a. Fuck the system.
Arme Alessandra ik weet (als alle andere moeders met een gestoord kind…) wat je doormaakt. Kon ik je maar bemoedigen.
