Ja waarom schrijft een mens een dagboek?

Van Anne Frank was het begrijpelijk, zij schreef onder de druk van de omstandigheden. Het Achterhuis waar ze gedwongen opgesloten zaten. Anne noteert , “wat is het fijn dat ik tenminste kan schrijven anders zou ik stikken.”

Dagboek als ontsnappingspoging, en als poging grip op het leven te krijgen en te houden. Dat is vaak ook een motief en voor mij zelf geldt en gold dat ook wel degelijk. Vanuit een gevoel van eenzaamheid, ik voelde me vaak als een bal die dobberde in een ronde vijver. De bal raakte letterlijk kant noch wal. Waarom eenzaam? Dat is denk ik een volstrekt persoonlijke zaak. De een kan zich eenzaam voelen in een situatie waar de ander zich als een vis in het water voelt.

Hoe dan ook. Ik heb de afgelopen 50 jaar gedreven aan dagboek- werk gedaan. Het moest van niemand, alleen van mezelf. Het was mijn drijfhout. Als ik niet kon schrijven werd ik nerveus en richtingloos. Maar op zekere dag (nu dus) is die schrijverij, dat noteren onhoudbaar. Al was het maar omdat de dagboekjes zich opstapelen. Kratten en kisten vol met van die prachtige boekjes , die pagina aan pagina volgeschreven zijn.

Voorvallen van de dag, angsten, wanen ,verdriet, humor, vreugde (ook dat, ja echt hoor) relaties , vriendschappen, teleurstellingen, ideeën. Ontmoetingen. Trouw, ontrouw, verraad. Huwelijken , scheiding, verlies van de geliefde door de dood. Moederschap,verlies van het beminde kind aan een geestelijke stoornnis. Studies, ambities, ondernemingen.

Een mens zou er zijn of haar handen vol aan hebben en dat had ik dan ook. Soms noteerde ik dat ik zo moe was dat ik dacht dat ik niet meer zou kunnen lopen. Maar de volgende dag verschenen er dan weer werklijsten en plannen. Steeds ook lees ik dat ik kost wat kost een goed mens wil zijn. Dat het feit van overleven me verplicht tot zo goed mogelijk leven. Dat zelfmoord een no go area moest zijn.

Die laatste ambitie heb ik nog steeds, een goed mens zijn. Maar nu dan zonder dagboek. Ja er is nog een weblog (dit dus) . Mijn webmaster heeft net een groot deel van mijn blogs sinds 2006 -op een USB stick gezet, en dat zijn al bijna 600 pagina’s. Wie is geïnteresseerd in zoiets? Wie wil het leven van een ander tot zich nemen? (de meesten hebben het al druk genoeg met zichzelf) Niet veel mensen denk ik, maar ik ben ik er een van. En ook t.a.v mijn eigen dagboeken voel ik een grote verantwoordelijkheid. Ik heb alsmaar genoteerd, vragen gesteld, Antwoorden geformuleerd, richtlijnen om als waardig mens overeind te kunnen blijven. En wat gaat er straks gebeuren als ik er opeens niet meer ben?  (ik ben niet ziek hoor)

Ik zie grote gereedstaande containers voor me, waar ze zo ingedonderd worden. En vervolgens vermalen tot pulp, en daarna weer getransformeerd tot grijs en stug papier, misschien geschikt om als dagboekjes te dienen, voor ongelukkige tieners, zoals ik was, toen ik begon, te noteren.

Ik weet gewoon niet, wat de beste manier zou zijn, alles verbranden? Versnipperen, verdrinken? Wellicht,   maar, ik kan het niet (nog niet) en zo ligt dit explosieve materiaal van ruim een halve eeuw in mijn werkkamer. Naast storage dozen vol foto’s aantekeningen, brieven, in handschrift notabene, ook zo’n dierbaar bezit. ‘Archief’ noemen ze zoiets.

Iemand die bijna zijn hele leven aan dagboeken deed was Hans Warren, in de weg-geefwinkel in Amersfoort vond ik 6 delen (uitgegeven door Bert Bakker) van zijn zogenaamd ‘geheim dagboek.’   Ik begon at random te lezen in het boek uit de periode 1954-1955. Mein Himmel, ik viel af en toe van mijn stoel, nou ja stoel, ik las het vooral in bed. Iets uit die periode 54-55 (en dan restten mij hier nog 5 boeken van hem, dus….) zal ik ook op mijn blog zetten. Zometeen.   Tot straks dus.

(Er schijnen trouwens 22 !! gepubliceerde Warren- dagboeken te zijn uit de periode 1941-2001, zestig jaar lang –dat kun je toch geen puberale bevlieging meer noemen,…)

P.S. Ik las net (toeval?) in de digitale Volkskrant, dat Bob Dylan zijn persoonlijke archief verkoopt aan de universiteit van Tulsa. Aantekeningen , gedichten , brieven , foto’s en filmmateriaal. Dit alles voor 15 miljoen euro. Ja, dan, dan wordt het een ander verhaal, maar ik ben geen Bob Dylan, ook al denk ik vaak: ‘the times they are a changing’…