Een nagelsalon dat was voor mij een onbekend gebied. Tot voor kort. Een bevriend kennisje van The purple diva’s liep altijd met van die prachtig lange nagels, en ze legde me uit dat die niet echt zijn, maar van de nagelsalon en dat ik het echt eens moest proberen.
Nou vooruit, proberen kan altijd. En ja hoor, een paar weken later had ik ook zulke prachtige lange nagels. Chic en elegant maar ook onwennig en vooral onhandig, want met die nagels op mijn vingers had ik op heel veel zaken geen grip meer. Zelfs het typen , wat ik toch nog al eens doe…was lastig.
Kortom: ik wilde ze niet meer en ik liet ze vandaag weghalen, maar om de overgang een beetje te versoepelen (het was natuurlijk ook wel jammer…) besloot ik om dan mijn eigen nagels nog een beetje op te pimpen. Mijn eigen nagels (die nu onder de kunstnagels lekker hadden kunnen doorgroeien) nu eens laten vijlen en lakken. Ahum…
De salon wordt gerund door een hele groep Vietnamese meisjes, die allemaal een beetje op elkaar lijken. Pikzwart glad haar , secure vingerbewegingen en een beetje schelle en snelle stemmetjes. Het is alsof je pardoes in een papegaaienkooi terecht komt, ik bedoel het niet denigrerend of zo. Het is fascinerend , die volstrekt onverstaanbare klanken ,die razendsnel door de ruimte vliegen.
Anyhow, mijn nagels werden gevijld en gelakt. (wel vier keer) “Weer wit?” Ja wit. “Geen rood, geen mooi?” Nee gewoon wit. Eenmaal buiten vind ik het eigenlijk te wit, doet me aan Amerikaanse Golgate tanden denken en helemaal dicht gekalkt, zelfs het ‘maantje’ boven de nagelriem is weg.
Maar hoe dan ook, ik heb weer grip. Zie even later een euro liggen op de vloer bij de Hema (echt waar) raap hem op en besluit hem meteen stuk te slaan. Ha een lekkere ‘gezonde’ reep, yoghurt en amandel. En die was helemaal O.K.
