Omdat ik aanvankelijk op 8 en 9 september a.s aanwezig wilde en zou zijn, bij het Rock and Roll weekend op Terschelling, was ik van de week alvast gaan uittesten hoeveel tijd ik met die reis kwijt zou zijn.

Ik ken nl. wel (een beetje ) Ameland, Schiermonnikoog en Texel, maar Terschelling had ik nog nooit bezocht. Net als de andere Wadden-eilanden ligt het ook niet echt naast mijn deur. Reis naar Leeuwarden, vervolgens naar Harlingen, dan naar Harlingen- haven, van daaruit 2 uur lang op de boot (zorg dat je vooraf reserveert) . En eenmaal op Terschelling, zie dan maar snel een fiets te huren waarmee je dan naar je bestemming kunt gaan.     Het koste me ruim vijf uur en dat betekent dat ik in september niet ga.

Goed: dat was dus snel duidelijk . dat weekend  lukt me niet. Dat wordt oktober. Maar nu ik er dan toch een dagje was, wilde ik er ook van genieten, en vooral, de zee zien en ruiken. Het ‘eiland- gevoel’ inademen.  Een onderdak voor de nacht was echter in het hoogseizoen een volgend probleem. Uiteindelijk in een jeugdherberg beland. “We zijn er nu ook voor ouderen hoor mevrouw, maar u moet wel in een stapelbedje liggen”.   Geen probleem, en zo lag ik nog diezelfde avond in een  stapelbedje op een wadden-eiland. Boven mij aan weerszijden 2 jonge vrouwen. Naast mij met een armlengte tussenruimte, ligt een dikke vrouw, ook op een stapelbed. Dik is zacht uitgedrukt, ik schat haar op 140 kg. Help! als het bed vannacht maar niet doorzakt, denk ik meteen.

Die vrouw blijkt ook nog eens heel nieuwsgierig uitgevallen te zijn. Ze probeert me het hemd van het lijf te vragen en dat alles met een prachtig melodieuze alt, een stem die helemaal niet past bij dat gigantische omhulsel.  Ik maak me zo snel mogelijk uit de voeten, op mijn gehuurde rijwiel. Cranberry taart in de bessenschuur, die ik passeer. Verrukkelijk, en ook de zee die ik na een flink stukje doortrappen bereik, stemt me tevreden. De zee, zoals de zee hoort te zijn.

In de nacht valt het slapen niet echt mee, Ik kan wel op mijn zij in het bedje liggen en dat vind ik niet erg .Maar mijn buurvrouw ligt kolossaal uitgespreid op haar rug en bedekt zo haar hele bedje. Alles tot daaraan toe, maar dan begint ze te snurken en dat gaat de hele nacht door.   Mijn boven buurmeisjes en ik zelf knippen onze lampjes aan en gaan wat lezen, totdat bij mij althans, mijn ogen toch dicht vallen.

Volgend ochtend staat een mooi zonnetje boven de duinpan, die achter onze herberg ligt. In de eetzaal tref ik mijn buurvrouwen aan het ontbijt. “Goed geslapen ?” jubelt ze met haar mooie stem vanachter haar dienblad vol met broodjes , beleg en fruit.