Op een zonnig markt plein met een tas vol bloemen en groenten en fruit, hoor ik bijna als vanzelf Louis Armstrong zingen: I set my feet at the sunny side of the street.
I used to walk in the shade, yes
with the blues on parade
Now I’m not afraid, baby….
And if I never have had a cent
i’ll be as rich as John Rockefeller
we’d gon’a set my feet
On the sunny side of the street
Nu weet ik ook wel dat dit eigenlijk aleen maar opgaat als je ervan kan genieten en dat dit soms gewoon niet (niet meer) kan.
Mijn vader bijv. heeft na de dood van mijn moeder nog 3 jaar op de bank gezeten, totaal “verlamd”en lusteloos. Hij was er altijd van overtuigd dat hij eerder zou gaan als ‘de mam’ en toen het lot anders besliste ging voor hem het licht uit.
Dan heb je natuurlijk niks aan the sunny side of the street.
Blij dat ik, vandaag dan—-dat gevoel wel kon ervaren op de markt (niet veel geld op zak en toch as rich as Rockefeller)
