Mijn website, www.sourenpoems, viert een beetje feest, want hij bestaat 10 jaar.
Ik kreeg hem destijds cadeau van een Collega in Utrecht. Het is nog steeds met afstand, een van de mooiste geschenken, want wat kan ik er veel mee. Ik druk mij makkelijk uit in woorden en wat is er dan mooier , als je dingen wilt delen met anderen. De eerste 7 jaar schreef ik dagelijks, sloeg dus geen dag over. Maar toen ik van Jamila Ifzaren, het aanbod kreeg om mijn website te veranderen, en aan te passen zodat er evt ook foto’s bij kunnen…Ja ! Daarna ben ik de frequentie gaan terugdringen. (want ik werd de slaaf van mijn blog) Ik probeer nu in elk geval !vier keer per maand te schrijven op mijn blog.
Overigens wil ik nog steeds ook van geluk getuigen, klein en groot geluk, zelfs als er donkere wolken boven het hoofd van mij of van mijn zieke dochter bijv. hangen. “Happiness is a way of life” zegt de uitdrukking. Zo probeer ik het te bekijken, maar dat lukt lang niet altijd, ook al weiger ik mezelf te laten definiëren door de dingen die mij overkomen. Want dan was ik allang een invalide mol, die zijn bedroefde snuitje slechts af en toe boven de grond zou steken. Vanmiddag vond ik in dozen (11 dozen, waarin ik nu al 50 jaar brieven bewaar…) .een briefje van mijn dochter die toen 10 jaar was. Brok in de keel. Ik zal het briefje zometeen met u delen.
Tot straks.
