In een warenhuis sta ik, vanwege een cadeautje dat ik zoek, te kijken bij het speelgoed.
Een klein dik meisje dat een balletpakje draagt en daaroverheen een sport jack, grist een speelgoed geweer uit een vak. Haar moeder staat verderop te kijken bij de tijdschriften. Het meisje stormt op haar moeder af, alsmaar roepend , pief, paf, poef, ik schiet je helemaal dood hoor, mamma.
De moeder kijkt op , trekt het geweer uit haar handen, en geeft haar een flinke tik om haar oren. “Hou eens op zeg, ben jij nou een meisje? Zoiets doet een meisje niet hoor.”
Ze grijpt het kind dat inmiddels hardop huilt bij een arm en trekt haar mee naar de roltrap.
De stelling van Simone de Beauvoir : “je wordt niet als vrouw geboren , je wordt tot vrouw gemaakt” komt weer boven. Ik ben niet speciaal voor schietende vrouwen, hoewel het voorlopig prima is, dat we een vrouwelijke minister van defensie hebben.
Maar de uitspraak: dat doet een meisje niet, die hoor ik ook nog vaak als een echo van mijn moeder. Zij (moeder) was niet echt onderdanig van aard, op slinkse wijze bestuurde ze het hele gezin, (familie-commune) maar ze droeg wel de boodschap uit: ‘ Als vrouw moet je je aanpassen tot alles je past.’ De Beauvoir zou zich hier tegen verzet hebben.
En dat is maar goed ook, nog steeds. Waarom zouden de zogenaamde zorgtaken nog steeds voor het grootste deel bij vrouwen moeten liggen. Ook al lopen er nog zoveel mannen (al telefonerend) achter een stoere buggy met dikke banden, het is nog altijd zo, dat de meeste mannen fulltime werken, in tegenstelling tot vrouwen die bijna altijd part-time werken.
