Toen ik op mijn facebook vermelde dat ik nu een echte uitvaartverzekering heb, kreeg ik daar meteen reacties op. Het is op dit moment (dus) een item in mijn leven, op-ruimen, afscheid nemen, voorbereidingen treffen , wat te doen bij plotseling overlijden etc.      (ik ben voor zover ik weet, gelukkig niet dodelijk ziek, en ik ben ook niet van plan er morgen uit te stappen, maar een goede voorbereiding is het halve werk tenslotte- haha.)

En zoals het gaat als je zwanger bent, dan zie je opeens de hele stad vol zwangere vrouwen. Nu tref ik overal tekenen aan van opruimen- wegdoen, afscheid nemen.  Zo ook gisteren opeens in een column van Frits Abrahams in de NRC. Hij schrijft over een mailtje van een vrouw van 75 , die schrijft : “ik ben aan het ruimen” ze vraagt zich af wat ze zal doen met zijn columns die ze al vanaf de jaren negentig heeft bewaard. Wil hij ze hebben ,want anders verdwijnen ze in de container.

Dan kijkt hij naar zijn eigen werkkamer “overal mappen die te corpulent geworden zijn om ze goed te kunnen hanteren. Ze moeten eigenlijk weg en geruimd, maar ik kan me er niet goed toe zetten.”

Zo tref ik zelf dus plotseling,overal geestverwanten…..eigenlijk——moeten ze weg (ook bij mij in mijn mooie appartement    ) al die mappen ,al die verzamelingen , al die prachtige handgeschreven brieven, al die dagboeken….Maar ook ik, kan me er alsmaar niet toe zetten. Als ik er alleen al aan denk krijg ik een knoop in mijn maag, een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.

Een troost, ik sta (en ook u wellicht?) met dit dilemma dus niet alleen.