Oh, ik haat november.
In die maand heb ik al zolang ik me kan herinneren de neiging om een kaart te maken met de data erop en dan snel elke dag een kruis te zetten, door de dag die voorbij is. Alsof ik de maand hiermee sneller vooruit kan duwen. Van deze maand , zijn dit jaar dus al 2dagen voorbij. Alleen is het zo dat ik naarmate ik ouder word niet meer zo sta te trappelen om de dagen vooruit te duwen, want ze lopen toch al, als zand tussen mijn vingers door.
Zoals ook de afgelopen avond waarop er zo’n dikke mist hing, dat ik werkelijk geen hand voor ogen zag als ik naar buiten keek. Ja toegegeven overdag was het werkelijk nog prachtig, met zo’n beetje gesluierd licht en gouden tinten in de bomen. Mijn schoonzusje uit België stuurde daarnet nog, een schitterende foto van bomen en bladeren uit het bos achter hun huis. Maar die kleuren nemen mijn treurige gevoel niet weg. November is melancholie op zijn droevigst. Nu moet ik ook wel zeggen, dat ik in november, die rotmaand, al heel wat vrienden, kennissen en familieleden heb verloren.Net alsof ze gewacht hadden met hun hersentumor, hun longkanker,of hun auto-ongeluk, tot dat we weer in november zaten.
Sla menig dichtbundel open en het kan haas niet missen, grote en kleine dichters leggen hun november -gevoelens bloot. Zoals ook Gerrit Achterberg, waarvan ik me een aantal November -regels herinner: (Ze staan vast niet in de goede volgorde in mijn geheugen:)
“door iedereen van ver te onderkennen,
moeten wij aan het nieuwe platvlak wennen
en lopen groot voorbij de kale heg
de fietsen rijden hoog over de weg
alles wordt enkeling, Een eigen graf
wacht op het kerkhof zijn bewoner af.”
Hij beschrijft het beeldend, maar het wordt er niet leuker op. Het meest vervelende van November vind ik nog wel de aanmatigende manier waarop hij Oktober verdringt. Oktober is notabene mijn lievelingsmaand. Het prachtige gezeefde licht dat je dan kunt hebben. De vaak geheimzinnige atmosfeer alsof er nog van alles kan gebeuren. …..En dan komt november met grote, onbehouwen, ordinaire stappen, jaloers, hebberig en destructief. Nee ik hou niet van november.
Toch heb ik afgelopen dag 2 fijne november- ervaringen gehad. Ik bedoel, ik hoorde het terwijl het dus al november was. Tijdens een gesprek met de EVV van Sanna , mijn dochter, waar ik veel van houd, hoorde ik dat ze genoten had van een boottocht door de grachten van Utrecht. Haar geboortestad. Haar afdeling kreeg die tocht cadeau van de gemeente Utrecht. Huh?
Ja echt. De gemeente schijnt elk jaar iets goeds te doen voor de achtergestelde medemens. Deze keer was dat kennelijk de medemens die niet meer goed snik is, of om het in zoete termen te gieten, de medemens die er een andere opvatting over de realiteit op na houdt. (en waar je dus zoveel op mag bezuinigen als je wilt….maar waar je dus ook ! nog eens een regenten gebaar naar toe kunt maken.)
Anyhow, zij had op de boot een ‘leuk’ gesprekje gehad met iemand van de gemeente. Genoten en een gesprek?? Het klonk mij als muziek in de oren. En dan kreeg ik nog een blij bericht, nl. dat zij de volgende week weer eens mocht gaan eten bij haar vader.
Dat verheugt mij op twee fronten. A. dat zij (als gesloten oester) dit kennelijk zo leuk vindt, dat ze het tegen iemand vertelt en B dat haar vader die ernstig ziek is geweest, kennelijk weer zozeer geworteld is, dat hij haar vraagt bij hem en zijn nieuwe gezin.
He, toen scheen de november- zon toch wel even heel mooi. Eerlijk is eerlijk. Maar in zijn algemeenheid haat ik november.
