Was ik weer op het terrein van de kliniek.    Min of meer vlak tegenover het gebouw waarin mijn dochter “woont”   (ja, als je lang als patiënt in de psychiatrie zit, dan houdt de behandeling op en heet het “wonen”. Cynisch, maar het is niet anders.

Ik was als de dood voor hoe ik Sanna zou aantreffen , dus ik liep met lood in de schoenen. (ik had wel contact gehouden met de leiding.)     Eerst een gesprek met een groepsleidster die daar al bijna 40 jaar werkt als psychiatrisch verpleegkundige , en die dat met volle overtuiging doet. Maar kijk: ook haar blazoen wordt nu dus doodleuk besmeurd , want in de krant en op TV wordt nu gewoon beweerd dat die hele kliniek niet deugt. Walgelijk.   En dat alles door één cliënt die daar duidelijk niet had moeten zitten. Als iemand zegt dat hij er ook nu nog trots op is dat hij twee jonge meisjes heeft verkracht en vernederd ,hoe kun je dan veronderstellen dat zo iemand daarna gewoon een volgzaam leven zal leiden.?? Ik zit net als veel andere mensen vol met vragen hieromtrent.

Maar goed : die leidster dus, vertelde me dat zij net een regel had opgeschreven:    “ Een meisje fietste door het bos, haar pad liep dood.”

Ze loopt met me mee naar de groep van Sanna, die goddank tamelijk rustig op de bank zit. Ik heb een grote tas vol geroosterde popcorn meegenomen ,die we omkiepen in een schaal. En dan gaat het over popcorn en over bioscoop.   Over Michael P. en alles wat er in de afgelopen weken is gebeurd, geen woord. Ik durf er ook niet over te beginnen. En ik herken bij mijn dochter het gedrag dat ze vroeger ook al had. Pijn of verdriet blijft een tijd aan de binnenkant schuren, tot het op een onverwacht moment er uit knalt.

Anyhow, ik ben weer vertrokken , mijn lege tas en mijn ziel onder de arm. De vogels in het bos floten net zo mooi als altijd. Zij kunnen het ook niet helpen.