Het blijft voor mij wonderbaarlijk om het fluweel van de tedere klanken te horen, die Charley Parker aan zijn saxofoon wist te ontlokken.
Om dan weer uit te barsten in een schrijnende schreeuw, van angst, teleurstelling, pijn. Hij bespeelt het hele scala aan menselijke emoties.
Het schijnt dat hij zelf daarover zei: “Mijn muziek is mijn eigen ervaring. Mijn gedachten en mijn wijsheid. Als je dat alles niet ten volle beleeft, komt het ook niet uit je toeter.”
