“Oh dat vind ik nou toch zo’n stompzinnig schilderij” zei een vrouw met een rood aangelopen gezicht , afgelopen zondag tegen mij in Kunsthal Kade in Amersfoort.   Ze duidde op Who’s afraid of Red ,Yellow and Blue van Barnett Newman, dat geflankeerd door een bewaker, in de benedenzaal van ons “museum”hangt.

Dit schilderij hebben wij te ‘leen’ van het Stedelijk Museum in Amsterdam in het kader van de tentoonstelling: “ De kleuren van de Stijl.” Deze expositie, waarvoor wij vele dure bruiklenen in huis hebben, maakt onderdeel uit van het nationale themajaar ‘Mondriaan to Dutch Design’, waarin de oprichting van het tijdschrift De Stijl wordt herdacht in Den Haag, .Amersfoort, Noord-Nederland ,Gelderland. Otterlo ,Utrecht, en Eindhoven,

Tja wat kan ik als betrokken volunteer antwoorden op zo’n hartstochtelijk boze opmerking. Smaken verschillen. En het is mij wel duidelijk dat er echte liefhebbers van de ‘Stijl’ bestaan, en ook echte haters in de zin van : “Zo’n Mondriaan met die lijnen en vlakjes, dat kan ik ook !”   Ik heb het in de loop der jaren afgeleerd om kunstuitingen die door mensen worden verafschuwd, te gaan verdedigen. Toen ik als rondleider werkte in het Rietveldhuis, of als medewerker in het Kunsthuis van het Hoogt, of als galeriehouder, of als recensie-schrijver.  Iedereen mag zijn of haar mening hebben, goed (en aandachtig) kijken helpt soms, om dingen te zien of te begrijpen, maar ook dat moet iedereen maar zelf weten. Het leven gaat griezelig snel (zelfs als je 90 of 100 wordt) en wie zou ik dan zijn om te beslissen wat daarbinnen wel of niet ,mooi of interessant is.

In elk geval ben ik zelf van plan om alle Stijl tentoonstellingen in het land te gaan zien. Ik hoorde van een vrouw uit Drachten, dat ik daar ook beslist zou moeten gaan kijken omdat museum Drachten (ik wist niet dat het bestond , ken je nagaan) veel kunstwerken uit die periode schijnt te hebben o.m. van de Gebroeders Rinsema.

Maar ik begon gisteren met een bezoek aan gemeentemuseum Den Haag met zijn tentoonstelling “100 jaar Mondriaan en de Stijl.” Logisch, dat zij mee doen, hoeveel ophef heeft hun aankoop van zijn schilderij ‘Victory, Boogiewoogie’ bijv. niet teweeg gebracht.   Prachtig, hoeveel werken van hem ik nu eens bij elkaar zag, plus foto;s en brieven , zelfs brieven van zijn vriendin Agatha Zetraeus bijv. Maar al zijn  virtuoze schilderijen van landschappen , portretten, bomen en bloemen bijvoorbeeld….. Een kunstenaar pur sang die uiteindelijk voor zichzelf koos voor de weg van de versobering, de abstractie. En uitsluitend daarmee wordt hij dan geassocieerd door veel mensen die nooit van ze leven moeite hebben gedaan wat meer van zijn ontwikkeling te weten te komen. Niks aan te doen door mij, maar wel veel te genieten voor mij.

Rondneuzen in een museum vind ik meestal wel fijn, gewoon mijn ogen een beetje de kost geven. Zo wil ik volgende week naar Maastricht (niks van de Stijl) naar het Bonefanten museum (met een terras aan de Maas, ook dat nog) Museum het Vrijthof en het Centre Ceramique.

En een paar dagen later misschien vanuit België met mijn schoonzusje o.m. even naar het Mode-museum in Hasselt. Sommigen vragen mij wel eens, “mens heb jij niks anders te doen?” Nou iets anders, best wel, maar iets beters dat is weer iets anders.