Vanuit de stad namen we de route die naar de Koppelpoort leidt (het lievelingsgebouw in mijn nieuwe stad) om van daaruit naar het Eemplein te gaan. ondertussen passeerden we ‘De drie ringen’ het logement van een bierbrouwerij. Had ik nog nooit mensen zien zitten, want is (kennelijk) alleen maar op bepaalde momenten open, en dat was nu.

“Oh, maar daar wil ik meteen gaan kijken” zei ik tegen 1001, en voordat hij ook maar enige tegenwerping kon maken, trok ik hem naar binnen.
Wat een heerlijke atmosfeer, een soort bruin café zonder de nadrukkelijkheid, of de truttigheid die zoiets vaak heeft. Het was er druk, warm, gezellig, gewoon fijn.

Maar die gezellige drukte had als keerzijde dat er geen plek meer was, alleen nog 2 stoelen aan een ronde tafel die eigenlijk al bezet was.
Mogen we erbij komen zitten? Ja natuurlijk, schuif aan.
Die mensen aan de tafel, vier stuks, bleken klokkenluiders te zijn (niet in de betekenis van mensen die misstanden aan de kaak stellen) Echte klokkenluiders die met de hand, de grote klokken, in dit geval van de lieve Vrouwentoren luiden.

Even meteen op google gespiekt en daar lees ik o,m.,
“Het Amersfoorts Klokkenluiders Gilde
Sinds 2000 luidt het Amersfoorts Klokkenluiders Gilde, de zeven luidklokken van de Onze Lieve Vrouwetoren. Het gilde telt luidbroeders en -zusters; Amersfoorters die zich verbonden voelen met de toren en de klokken.
Elke eerste zaterdag van de maand beklimmen zij de 80 treden naar de luidvloer waar ze na een korte ceremonie de klokken in beweging zetten. Dat doen ze volgens een luidschema dat maandelijks wordt samengesteld door de luidmeester die zich laat inspireren door de tijd van het jaar..”

Aha vandaag (6 dec.) hadden zij dus de 80 treden naar de luidvloer beklommen en vervolgens de vloer van het logement.
Wat een leuk spontaan en kleurrijk gezelschap. Ik vertelde een van hen ( Annelies Berk, een mooie vrouw, die mij het stadsbier aanraadde…) dat ik na een jaar in Amersfoort eigenlijk nog geen onvriendelijke mensen ben tegengekomen.

En deze ontmoeting behoort vooralsnog tot een van de hoogtepunten, dat vonden 1001 en ik beiden, toen we enigszins aangeschoten weer buiten liepen om onze tocht naar het Eemplein te vervolgen.