Borstlap (1966) is behalve componist ook concert pianist. Dat zijn er meer natuurlijk , maar het bijzondere bij hem is, dat hij klassieke muziek mengt met jazz-invloeden.
Ik leerde zijn werk kennen via mijn overleden echtgenoot Wim Sprij die (hoewel hij van zijn vak geofysicus was) vanuit een soort gamma-brein , ook een liefhebber en kenner ,van veel kunst terreinen was. Mijn eerste concert van Borstlap, 20 jaar geleden in het Bimhuis, kon niet echt tot mij doordringen je zou kunnen zeggen dat zijn idioom toen nog te moeilijk voor mij was. W. legde mij veel uit over muziek en hoe stijlen elkaar konden beïnvloeden, zoals ik hem veel kon tonen over het kijken naar beeldende kunst. Heerlijk om iets te mogen leren van iemand waar je van houdt. Dat mis ik nog vaak.
Daardoor misschien, had ik afgelopen middag geregeld een brok in mijn keel bij het luisteren naar een pianoconcert van Michiel B. “Je vaart op je gevoel om zowel jezelf als het publiek in een bepaalde stemming te brengen” aldus de pianist.
Bij het stuk ‘Levantine’ dat hij destijds schreef voor de geboorte van zijn dochter Blue, hield ik het niet droog. De vrolijkheid en de innigheid van de noten vlogen me naar de keel.
“Vond u het zo mooi”, zei een vrouw die naast mij zat, en waar ik steeds een beetje bij vandaan schoof, omdat ik bijna flauw viel van haar adem die naar rotte eieren rook. Bovendien had haar stem de klank van een mond vol scherven. Zowel mijn neus als mijn oren ervoeren dat als onprettig. Maar ze bedoelde “t vast meelevend , dus ik zei maar snel, ja, ja. Hoe zou je immers kunnen uitleggen dat ook schoonheid een herinnering aan pijn in zich kan bergen?
