Dit beloofde ik nog en ik wil het ook uitvoeren, want daarna doe ik het “brievenboekje” (althans op mijn blog) weer even dicht.
In een brief uit 1966 gaat het over een bedankje voor een wensbrief die ik haar stuurde voor haar verjaardag. Ze (mamma) zei er toen kennelijk niks van dat ze hem gekregen had, maar s avonds vond Pascal mijn jongste broer, de brief en hij werd boos (althans zo beschrijft zij het) dat zij er niks van gezegd had. Grappig bijna, want we deden helemaal niet aan verjaardagen. Maar ik zie het tafereel voor me. Dan schrijft ze ook nog dat het al een paar nachten (october !) gevroren heeft en dus koud. “als je het op je zolderkamer in Rotterdam ook zo koud hebt, mag je toch echt niet de gaskachel aanlaten, dat is absoluut verboden! Leg maar een kruik aan je voeten.” Met terugwerkende kracht ontroert mij dat. Ik herinner me nu ook dat ik het inderdaad vaak verdomde koud had op die lekkende zolderkamer. Helaas nog geen elektrische dekentjes o.i.d.
In de lange brief (diverse kantjes) uit 1969 heeft ze het over de “laatste loodjes”rond de bruiloft van mijn oudste broer. De ondertrouw in Wijlre waar ze zich had gestoord aan de ambtenaar van de burgerlijke stand, die een versje in het Limburgs opdreunde , “wat hem slecht afging” Dan komen de kleren langs, “Het toilet van jou is al bezorgd.” Ik pijnig mijn hersens wat dat voor toilet was. Haar eigen jurk is nog niet klaar en de jurk van de bruid evenmin. Mijn jongste broer moest een jacquet huren. “Het kostuum van Noël is klaar, alleen moeten ze nog voor een hoed en nieuwe schoenen gaan”.: Ik zie ook dat helemaal voor me.
En in al die drukte was het kennelijk ook nog kermis geweest waarbij het thuis een zoete inval was. Voor het avond-eten 27 gasten…. (pardon?) Ja de mensen kwamen wel , mijn moeder verzorgde ze veel te goed.(Voor 27 gasten, exclusief de eigen huisgenoten….waar haalde ze het servies en bestek vandaan? Uit diverse kasten, vandaar dat servies en bestek mij nog steeds kan ontroeren….) “Gelukkig was tante Tina er, die hielp me met tafel dekken en afwassen.”
Wat een inspanningen allemaal, en dan vergaat de tijd en slokt alles op. Mamma dood , tante Tina dood. Het gehuurde jacquet allang weer terug gebracht en ook de bruidegom-schoenen zullen wel niet meer leven.
Je vraagt je inderdaad af: hoe bewust leefde je eigenlijk toen je jong was? En: hoe bewust leef je nu eigenlijk?
Zoals ik laatst op FB schreef: zelfs als je lang leeft, wordt maar een tipje van de sluier voor je opgelicht van het mysterie dat we ‘leven’ noemen. En dan mag je nog van geluk spreken.
Maar beter iets dan niets, toch?
Ja Leo it’s true. Hartelijk Dank!