Onder deze titel verscheen begin mei de nieuwste gedichtenbundel van Marlies Souren. De inhoud van haar zevende bundel is vrij eenvoudig samen te vatten: veel van haar gedichten gaan over de dichter zelf. Zij is zowel het onderwerp als het ‘lijdend voorwerp’ van haar poëzie, die dan ook als lyriek pur sang te typeren is. Maar daarmee is natuurlijk niet alles gezegd. Want Marlies Souren is een complexe persoonlijkheid. Niet de enige op deze aarde, maar wel een die dieper in zichzelf durft te graven dan menig andere mens zou durven, laat staan erover schrijven en publiceren. En dat maakt de nieuwe bundel van deze dichter in mijn ogen zo boeiend, hier en daar zelfs aangrijpend en van de eerste tot de laatste letter authentiek.
Belangrijke thema’s in ‘Meer lief dan leed’ zijn onder meer: de worsteling met de taal, het diepe verlangen als dichter gekend en erkend te worden, de rouw om de overleden geliefde en de vreugde om een nieuwe liefde, uiteenlopende herinneringen aan de jeugdjaren, vrees voor de naderende ouderdom, de impact van de economische crisis. Dit alles verwoord in toegankelijke, met een fijne pen en als het ware op de huid geschreven gedichten. De bundel bevat verder enkele fraaie staaltjes van door zelfspot gekleurde light verse, een geestige en tedere ode aan huiskat Slash, de diepzinnige monoloog van een winkelwagen (!) en een aantal meditatieve gedichten, die Japans aandoen.
Al met al, vind ik dat ‘La Souren’ de wereld verrijkt heeft met een fonkelend kleinood, waartegen zelfs de door haar gehekelde ‘poëziepolitie’ geen enkel bezwaar kan maken.
- Auteur: Leo Mesman
- Medium: Leo Mesman Gedichten
- Datum: 31-5-2013
Geef een reactie