Henri Matisse (1869-1954) is een heerlijke kunstenaar waar je blij van kunt worden als de lichtvoetigheid (nee niet oppervlakkig) je kan aanspreken.
Ik houd van zijn werk en echt niet alleen doordat ik nu weer eens een “ontmoeting”met hem had in het Stedelijk. Hij wordt wel de meest merkwaardige Fauvist genoemd (een term die aanvankelijk gebruikt werd in recensies voor fel contrasterende figuren en harde kleuren…..) een etiket dat ik niet zo snel op hem zou plakken, maar sommige journalisten rond 1900-wisten kennelijk niks beters.
Ik vind hem ondermeer een meester in zijn stofuitdrukking. Misschien werd dat geïnspireerd(?) door het feit dat hij in zijn jeugd veel thuiswevers zag, die kostbare stoffen maakten voor de rijken in Parijs.
Je neemt zoiets onbewust in je op, is ook mijn eigen ervaring, ik mocht in mijn jeugd vaak met de koster (tevens sympathieke buurman) van de katholieke kerk, naar de sacristie waar ik de weelde van gouden miskelken, bezet met edelstenen , en kostbare misgewaden zag. Die beelden zoog ik gewoon op. Ik realiseerde me toen helemaal niet, dat dit eigenlijk heel erg luxe was.
Het werk van Matisse heeft vaak ook iets poëtisch, iets dat mij kan verwonderen, ontroeren of vertederen.
(misschien niet toevallig dat het gedicht Luxe, calme et volupté van Baudelaire hem inspireerde tot een arcadische voorstelling van naakte vrouwen aan een zonovergoten baai)
Hoe dan ook moet je zijn werk ervaren , voelen, beleven. Dat overkwam mij dus ook weer toen ik op de eerste mooie zomerse dag, met vriendin Meike door het Stedelijk dwaalde. Gelukkig houdt zij ook van zijn werk, want het is moeilijk om naar schilderijen te kijken met iemand die er totaal geen feeling mee heeft. Dat heeft iets eenzaams, omdat je dan niet kunt delen.
De kunstwerken uit de laatste fase van zijn leven (de zogenaamde knipsels) kunnen mij raken, vanwege de speelsheid en de zogenaamde naïviteit. Door fouten bij een operatie (grrrr) kon hij nl. niet meer gewoon staan en schilderen. Vanuit zijn rolstoel ging hij noodgedwongen de schaar als kwast gebruiken. Uit zg. ‘papiers gouache’ knipte hij figuren die dan door medewerkers, -streng geregisseerd -op grote vellen werden geplakt. Bijzonder.
Maar wat raakte mij na al dat moois nog bijna het meest? Dat was een zwart-wit foto van Matisse met zijn kat op schoot, waar hij liefdevol naar kijkt.
