Marlies Souren is ooit bij toeval aan het dichten geraakt. Ter vervanging van een uitgevallen dichter het podium opgevraagd, hiertoe eigen aantekeningen omgewerkt tot poëzie en met het resultaat grote indruk gemaakt. Hierdoor aangemoedigd schrijft ze nu al dertig jaar gedichten.
Waar gaan deze over? Over de liefde? Over de eenzaamheid? Over de weemoed en over verlangen? Ik vraag u: waar gaan ze niet over?
Haar taalgebruik is helder, stoer uitdagend en levendig. Hedendaags en van alle tijden. Maar ook warm en teder. Jaloersmakend mooi en tegelijkertijd ontroerend is bijvoorbeeld de manier waarop zij in één van haar gedichten het schip in het Centraal Museum van Utrecht tot leven wekt en nieuwe vleugels toezingt.
Onlangs verscheen al een zevende bundel, met de titel “Uit verlangen naar het gewone”. Dit keer naast eigen gedichten ook foto’s van Susan van Schijndel. In de pers zijn hierop al goede reacties geweest. De bundel is ook aangekocht door het Nationaal fotomuseum.
Uit dit prachtwerk zullen we straks zeker wat horen en het boek is hier vandaag te koop.
Voor het delen van de poëzie met anderen is Marlies ook aangesloten bij de vereniging Taalpodium Utrecht/Zeist. Naast haar werk als dichter werkt ze als redacteur en tekstschrijver, zowel voor kunstenaars als in de gezondheidszorg. Over haar relatie met de kunst schrijft ze: “Ik ben een slaaf van de muzen… poëzie, muziek, theater,film, beeldende kunst, het heeft mijn interesse, ik hou ervan. Taal is mijn favoriete expressiemiddel. Yess, ik geloof in de kracht van het woord!”
Een fragment:
Omhelzing is mijn mooiste woord
mijn mooiste gebaar
voor enkelen,
weinigen
zal ik tot de dood omhelzen.
- Auteur: Marcel de Roos
- Medium: Toespraak
- Datum: 20-11-2005
Geef een reactie