Nee, de museumkaart werd niet gevonden en de klantenservice van de museumjaarkaart kon me ook niet helpen, want die kaart moet gescand worden en dan pas krijgt zo’n museum zijn geld.
Hoe dan ook , toch naar de Hofstad gegaan. Natuurlijk.
Eerst luxe koffie drinken in het restaurant van een hotel waar ik in het weekend met 1001 zal zitten, als de voortekenen niet bedriegen.
We keken van af drie hoog op het Haagse bos en de Bezuidenhoutse weg, In het park liep een hele serie ganzen lettterlijk de ganzenpas , terwijl de november zon op hun ganzen-bolletjes scheen.
Zo: toen waren we klaar voor Rothko. Het was er heel druk. Wij (vriendin en ik) zijn gelukkig getrainde kijkers, o.m. omdat we allebei een galerie hadden, in het verleden. Dan moet je sowieso snel de krenten uit de pap kunnen halen. Er waren rondleidingen van scholieren . Een leraar kunstgeschiedenis deed zijn best, om de passie van Rothko uit te leggen. Maar de meeste meisjes bleven gewoon geconcentreerd op hun mobieltje kijken.
Dan was er ook nog een ouder echtpaar , zij kon niet goed horen , want ze vroeg steeds : “Wat zeg je?” En hij kon kennelijk niet goed zien, want al had hij een bril met jampotglazen, hij helde steeds naar voren om goed naar de schilderijen te kunnen kijken.
“Ik zie alleen maar strepen zei hij, dat is toch geen kunst”
“Wat zeg je” vroeg zijn vrouw en ze haalde haar schouders op.
.
Voor ons was de ontmoeting met Rothko weer heel goed en vervullend. Al die stadia die zijn werk doormaakte om uit te komen bij zinderende kleurvelden, (met inderdaad vaak
strepen..) Je ziet de diepte alleen maar als je goed kijkt. Ik denk dat ik 20 jaar geleden niet in staat zou zijn geweest om dit werk op waarde te schatten.
We sloten af in de nagebouwde installatie van de Rothko Chapel.

In 1964 had Mark Rothko kennelijk genoeg duidelijk gemaakt dat hij met zijn latere werken ook contemplatie en spiritualiteit wilde uitdrukken.
En als door een God gezonden, … diende het echtpaar De Menil zich aan, die hem vroegen om 14 schilderijen te maken voor een te bouwen kapel in Houston. Door het samenspel met de lichtval, veranderen de kleurvelden op die doeken voortdurend en ben je werkelijk onderdeel van een gebeurtenis. Als je daar tenminste voelhoorns voor hebt.

Na dit overdonderende Rothko gebeuren besloten we om een bus te zoeken die ons naar het Noordzeestrand zou willen vervoeren. Wordt vervolgd.