In de kleine boekjes die Bruna geregeld uitgeeft in de reeks: ‘Literaire juweeltjes’, staat voorin altijd de zin: Laat je niet ontlezen “Wacht niet tot gij een been gebroken hebt om een reden tot lezen te hebben.”
Dat zou je ook kunnen zeggen van het luisteren naar muziek.
Dan zou je de zin krijgen: laat je niet ontluisteren, maar dat
heeft dan weer een heel andere betekenis.
Anyhow, ik heb nu geen gebroken been, maar wel iets meer tijd om zo nu en dan, aandachtig stil te staan (of te liggen) bij muziek. Zo luisterde ik vanmiddag weer eens naar een van mijn lievelingen, nl. Bill Evans een Amerikaanse jazzpianist.
Op de CD “ Waltz for Debby” (1961) speelt hij met Scott LaFaro op bas en Paul Motian als drummer.
Vooral de combinatie van de diepe bastonen met het elegante verfijnde pianospel van Evans, verrast mij elke keer. Het is een compositie van hemzelf en of er ooit een echte Debby was , voor wie dit stuk geschreven werd, dat weet ik niet. Wel weet ik , dat ik dacht : “Oh als iemand zo’n compositie eens speciaal voor mij zou schrijven”…
