Bijzonder om de Koningsdag nu eens (2019) vanuit mijn eigen stad te beleven. De Koning en zijn gezin op de mij bekende plekken, de Koppelpoort, het Eemplein, Onze lieve Vrouwenplein, de Krankeledenstraat, of de Kleine Haag bijvoorbeeld.
Amersfoort is een stad om van te houden dat is zeker. En leuk dat de royals er ook van genoten.(dacht ik) In elk geval maken zij niet de indruk dat ze arrogant zijn. Het comité van voorbereiding heeft er dan ook echt iets van gemaakt. Geen klompendansjes of koekhappen, maar een staaltje van andere dans vier dansers die tegen de muur van onze toren een verticale dans uitvoeren. Je moet het zien wil je het geloven. En vlak daarbij, in het straatje van de glimlach, de grappen van de clini-clowns , die zelfs de grootste zuurpruim aan het lachen krijgen . Of de regio-quiz, waarbij ook de koninklijke familie de kans kreeg om hun kennis van deel -gemeentes te spuien. Er werd veel gelachen deze keer, en dat is natuurlijk sowieso onbetaalbaar.
Een andere stad om van te houden is Zutphen, waar ik eergisteren was met L. de vriendin die ik inmiddels dwars door lief en leed heen, al 55 jaar ken. We liepen door die mooie intieme Hanzestad. Natuurlijk werd ik weer een beetje verliefd op de dromerige schoonheid van Zutphen, met de bijzondere straatjes en winkeltjes vol met vintage. Een van haar hobbies is om daar te snuffelen naar vondsten. Ik kan genieten van haar nieuwsgierigheid op dat gebied. Doordat zij met hard werken een glansrijke carrière heeft opgebouwd , kan ze zich nu wel meer veroorloven dan uitsluitend tweede handsjes. Maar ze blijft dat leuk vinden. Ik leer dan van haar manier van kijken. En zij leert van mijn manier van kijken naar kunst, mijn eigen hobby zogezegd. En zo genieten wij samen een paar keer per jaar van ons beider sterke kanten. En genoot ik nu van het filosofische gesprek , (waarbij we aan een half woord genoeg hadden) met L. in “de Courant,” een lief restaurantje met lekker eerlijk eten in de binnenstad .
Maar eerst !! waren we die middag samen in Museum More in Gorssel. Wat een prachtig gebouw zeg. Ik stond (als kunst en architectuur- lover ) met open mond te kijken. (ja , die mond heb ik ook weer dichtgeklapt.) Een staaltje vakmanschap van Hans van Heeswijk die ook al zijn bijzondere visie had getoond in de verbouwing van de Hermitage in Amsterdam. More is bijzonder door de vlakverdeling , de ruimtelijkheid, het licht, de combinatie van materialen. Chique ,zonder protserig te worden. Chapeau.
We waren daar voor het werk van de gebroeders Barraud (jaren 30) uit Zwitserland. Vier broers uit een familie!! Stel het je voor, de een nog getalenteerder dan de ander. Ik ben geen speciale fan van realistische kunst, maar hier boog ik mijn hoofd. Bij Zwitserland dacht ik altijd aan Giacometti (een van mijn favorieten. ) Maar nu is mijn beeld bijgesteld. Zwitserland bracht dus ook de gebroeders Barraud voort. Portretten, stillevens, figuurstukken. Groot talent, gecombineerd met verstand van hun materiaal, en bij alles vaak een stuk melancholie en geheimzinnigheid. De melancholie overheerst soms (daar werd ik een beetje treurig van aangezien ik die emotie van binnenuit ken.) Ik merkte wel weer dat ik zelf nog altijd enorm kan genieten van goede beeldende kunst en dat ik dan met een andere energie binnen mezelf in aanraking kom.
Zoiets is genade volgens mij. En die genade mocht ik ook ervaren (al was ik niet blij dat ik dat met niemand kon delen) in mijn eigen stad. Als onderdaan van dezelfde Koning lachte ik wel in het straatje van de glimlach, samen met anderen om de clowns. De clownskant die wij allen in ons hebben.
