Bij  fitness moest ik mezelf weer eens ernstig toespreken alsof ik een ander was: “Kom op Souren, volhouden! “Loopband, spinningfiets, leg- press, roeimachine.

Oeff, ik had er helemaal, maar dan ook helemaal geen zin in. Maar ik weet dat het op mijn leeftijd (en hoe walgelijk snel bereik je zo’n leeftijd….) niet meer vanzelf gaat. Ik moet mezelf dwingen tot beweging om een beetje in shape te blijven.

Toen ik buiten kwam was het zacht begonnen te sneeuwen, zo’n mooie fijne sneeuwvlokken die uit een gedicht lijken te komen.  Ik stapte stevig door en was enigszins tevreden dat ik mezelf weer naar fitnes had geschopt. Thuis een verrassing (het leek wel een beloning) een handgeschreven brief op prachtig briefpapier. Brief kwam van vriendin Meike, die een heel mooi handschrift paart aan een leuke manier van schrijven. Het briefpapier had ze gekocht in het Catharijne convent lees ik. Ingesloten is ook een foto waar ik zelf op sta , schrijvend op een bankje van het museumplein in A’dam. Wat ik zie is een leuke vrouw, oh juist,…. daarom doe ik toch ook die vervelende oefeningen om de zaak een beetje bij elkaar te houden.

En alsof die brief op zich al niet genoeg beloning is, zit er ook nog een uitnodiging bij om bij haar te komen lunchen in Utrecht, daarna samen naar de stad. “Ik mis je”, schrijft ze.       ja, dan weet je weer waarom je vriendschappen (die ook familie mogen zijn) en je lijf moet koesteren, want beiden heb je nodig om het vol te houden.