De instelling waar mijn schizofrene dochter verblijft was de laatste tijd nogal eens in het nieuws. Er werd o.m. geklaagd over de dienstverlening. Berichten over Michael P. de gestoorde moordenaar van Anne Faber die daar vlak bij (met veel vrijheden) zijn domicilie had enzovoorts.
Ik probeerde hen ondanks alles steeds te verdedigen omdat mijn Sanna, daar de laatste jaren een relatief rustige omgeving had met een toegewijde, begeleiding. Maar vanwege de bezuinigingen zijn er nu weer ‘Nieuwe zaken’ van hogerhand besloten. “ De VKB: (voortgezette klinische behandeling heet dat en vaak wordt daarmee bedoeld, uitbehandeld…) zoekt samen met netwerkpartners naar meer geschikte woonplekken in de wijk, voor de patiënten van deze afdeling” Bij zo’n tekst beginnen bij mij al meteen de alarmbellen te rinkelen.
Verblijf in een ‘psychiatrisch ziekenhuis’ zoals de instelling opeens heet, is immers niet ‘gezond’ en gezocht wordt daarom naar plekken waar ze anders kunnen ‘wonen’. Heb ik zoiets in de afgelopen 25 jaar niet al eens eerder gehoord?
Psychiatrische patiënten moeten meer in een gewone leefomgeving….Met alle gevolgen vandien. Patiënten die volkomen laveloos en stuurloos in de gangen van Hoog Catharijne in Utrecht lagen, of dwaalden. Ze wisten zich vaak geen raad in de huisjes waar ze werden ingestopt om zo normaal mogelijk te zijn.
Ze (de instelling) zijn daarom op zoek naar organisaties zoals het Leger des Heils, ‘die ook gericht zijn op goede herstel-gerichte zorg voor mensen met ernstige psychiatrisch kwetsbaarheden.’ Als het niet zo wrang en navrant zou zijn, dan zou ik nu in cynisch lachen uitbarsten.
Herstel-gericht- kun je werken bij mensen met botbreuken enz. Niet bij mensen met breuken in hun hersenpan. Met hun grote lijden, vaak door de stemmen in hun hoofd en de vreselijke bijverschijnselen van de anti-psychotica waar ze niet buiten kunnen.
Het nieuwe jaar begint dus met zorgen. Volgende week ga ik weer bij mijn dochter langs, zomaar op bezoek. Het onderwerp verhuizing ,dat angstig maakt, gaan we dan weer vermijden, want er is nog te weinig duidelijkheid.
Vaak ben ik de enige ouder die op bezoek is. Er zijn ouders en ik heb er in de afgelopen 25 jaar een aantal ontmoet, die het niet meer kunnen opbrengen om hun kind te bezoeken. “Je ziet hem of haar vaak achteruit gaan en je krijgt van zo’n bezoek niks terug,”hoorde ik vaak. Ja dat klopt. Maar heeft dit ‘kind’ gevraagd om zijn of haar ziekte? Nee! Dus, je kind in de steek laten? Kom nou!
In een volgend hier op aansluitend blog zal ik even stilstaan bij twee beroemde ouders die hier anders over dachten en hun kind gewoon lieten stikken.
Tot straks dan.
Wat een shitbezuinigings-mentaliteit van de overheid. Onzorgvuldig! Maar jij als moeder wordt voor het blok geplaats. Je blijft Sanne bezoeken. Topmoeder.
bemoedigend en lief van je Eric!
Ik begrijp je zorg, Marlies, maar ik begrijp ook dat er nog geen details over de veranderingen bekend zijn. Je mag toch aannemen dat per persoon bekeken zal worden wat wel of niet mogelijk is? In een aantal gevallen zal verandering van woonomgeving (met meer prikkels) verbetering opleveren. In andere gevallen van duidelijke hulpbehoevendheid zal de beschermde situatie worden voortgezet, neem ik aan. Amerpoort heeft o. a. in Utrecht (volgens Peter) goede ervaringen met begeleid wonen in woonwijken. Kleinschalige nieuwbouw in Ondiep met units van 6 personen.
Ik hoop voor je dat er een zorgvuldige communicatie plaatsvindt met alle betrokkenen voordat de veranderingen daadwerkelijk worden uitgevoerd. Waarom zou men ineens niet meer ‘toegewijd’ en zorgzaam zijn? De vergelijking met de situatie in het verleden in Hoog Catharijne, toen er nog geen bemoeizorg bestond en adequate opvang in Utrecht ontbrak, lijkt ons hopelijk niet meer van toepassing.
dank je wel voor je zorgvuldige antwoord Leo.