Deze zin heb ik van Nina Weijers die ik vanavond hoorde in een interview in ;”Het lokaal”. Dit in het kader van de nacht van de literatuur in Amersfoort. (21 sept. 2019)
Nina vertelde over haar tweede roman: “Kamers, Antikamers” dat zich voor een deel afspeelt in het Willem Witsenhuis in Amsterdam. Ik ken dat huis een beetje en Nina mag daar op dit moment als schrijver wonen. Daar was ik al eens jaloers op. Een prachtige plek bij het Oosterpark. Maar zoals zij erover vertelde kreeg ik nog meer zin om daar stiekum in een mandje onder de tafel of zo, ook te mogen wonen.
Nina vertelde heel mooi over haar tweede roman waarin ze (las Ik) het ene mogelijke leven op het andere stapelt. En ergens in de loop van dat verhaal heeft ze ook een gesprek met een (Amerikaanse?) schrijfster die het heeft over het kalme geluk dat niet bestaat.
Ai, ja ik ben nu zelf ook op een gevorderde leeftijd gekomen (want vreemd, je leven raast gewoon door terwijl je denkt dat je nog alle tijd hebt..) waarop je weet dat kalm geluk wsch echt niet kan bestaan.. Zelf als je in een harmonieus gezin geboren wordt en gelukkige levens-omstandigheden mag meemaken, dan nog …weet het leven je wel een loer te draaien, omdat je een kind en/of een partner krijgt met een ernstige ziekte. Of je bent behept met een genetisch bepaalde melancholische inslag, waardoor het geluk ook niet elke dag op je stoep ligt kalm te wezen.
Maar goed: terug naar de nacht van de literatuur. Dat was natuurlijk ook voor een sombere lezer, weer heerlijk. Ditmaal had de organisatie zelfs vier genomineerden voor ons weten te strikken.
Een daarvan was Peter Buwalda, die in de bibliotheek geïnterviewd werd.
Hem wilde ik uiteraard ook graag zien en horen. Zowel de bieb als het Lokaal zijn locaties, waar ik graag en wekelijks kom, en als daar dan opeens iemand is die goed schrijft, dan is het extra fijn om daar te zitten.
En daar zat dan Peter Buwalda die bezig is met de Trilogie “Otmars zonen”. Wat hij daarover vertelt, de opbouw van al die verhaal- lijnen dat alleen al is uitermate boeiend. Hij heeft een duidelijke stem, een intelligent taal gebruik en geeft ook echt coherente antwoorden op vragen uit de zaal. Een extra verrassing was voor mij zijn uiterlijk. Ik kende alleen maar foto’s van hem, waarop hij er meestal uitziet als een verzopen katje. Maar in het echt ziet hij er leuk uit . Ook dat nog.
Maar toch dacht ik na al het moois wat ik vandaag hoorde , ik geloof dat ik een stapel bouquet romans probeer te vinden in de ramsj En die ga ik dan eens op een verloren zondag lezen. Kalm , zonder druk. Gratuite ontspanning. Of zou ook dat geen kalm geluk teweeg brengen?
