Vreemd idee dat het jazz festival in Amersfoort, dit jaar al zijn 35 ste editie beleeft. Vroeger reisde ik erheen met bus en trein en nu woon ik zomaar in the city of Jazz. Ik verheug me op een aantal optredens, (die ik te voet of per bus bereiken kan..) Giovanca, Windkracht 7, good old Hans Dulfer en noem er nog maar een paar.
Vandaag (donderdag ) was de zogenaamde aftrap in een boot in de Eemhaven, dus a.h.w in mijn eigen achtertuin. Erop af. Helaas, dat werd een beetje een zeperd.
In het benauwde vooronder van de boot, zat het al helemaal vol met vnl. oudere heren (type kaal hoofd en dikke buik) met hun dames. (type keurig kapsel, nette platte schoentjes en een vouw in de spijkerbroek gestreken) Dit ‘enthousiaste’ publiek zat druk met hun hoofd te schudden tijdens de muziek, zoals ze dat misschien 50 jaar geleden ook deden.
Ook de muzikanten die ons bij de aftrap werden voorgeschoteld konden me niet echt in een jazzy stemming brengen. Een paar jonge gitaristen, een 15 jarig meisje, Danique die wel leuk op percussie was.
En Arjen een man die zichzelf nog steeds stadsdichter noemt, al is hij dat al lang niet meer. Meestal wordt hij bewaakt door zijn vrouw, als een cerberus, zou ze bang zijn dat de een of andere kenau hem in haar bed wil sleuren? Kennelijk maakt hij ook muziek, hij speelde tamelijk lusteloos op een drumstel (ja, … hij had een smoes, het drumstel was geloof ik van Danique en hij mocht het inspelen maar er zaten geen pedalen op, dus…) en een magere androgyn uitziende jonge man, een singer- song writer die zichzelf heel aardig begeleidde op de gitaar. Dat dan weer wel.
Op weg naar huis over een braakliggend terrein waar bloemen in het wild groeien, kon ik een echt veldboeketje scoren, (een jazz-boeket) met zelfs klaprozen, mijn lievelings bloemen erin. Geplukt houden zij het niet lang vol, dat weet ik, maar zij kunnen zich troosten met de gedachte dat ze de laatste uren van hun leven in een liefdevolle omgeving met muziek op de achtergrond (Miles Davis op CD) mochten doorbrengen.
