Ik ging naar Utrecht om de Dom te zien. (nee, natuurlijk niet, ik heb zoveel herinneringen aan de Dom, daar hoef ik niet speciaal voor naar Utrecht.)
Ik wilde daar een aantal tentoonstellingen, zien en zo toog ik naar het Centraal Museum voor de tentoonstelling “HAAR”. De kunstwerken die je daar ziet zijn vnl. samen gesteld van lichaamshaar (het woord alleen al….) Kleding, sieraden objecten schoeisel , tekeningen etc. Als je een haar- fetisjist bent is het wellicht boeiend om te zien. Maar niks voor mij. Griezelig en vaak afstotend. Zo was voor mij de druppel die het “kapsel” deed overlopen….een nylon broekje waarop aan de voorkant een toef haar bevestigd was (dat wsch. schaamhaar moet voorstellen) Nou nee laat maar , niet aan mij besteed.
Vervolgens moet je in dit museum waar ik vaak als kunstrecensent ben geweest, nog altijd een Tom-Tom bij je hebben om van de ene plek naar de andere te komen. Voor de zogenaamde koffiehoek, moest ik vanaf de haarinplant , een speurtocht ondernemen (gelukkig is de refter opgeheven ,dat dan weer wel.) Maar toen ik daar dan eindelijk was, wachtte me de volgende verassing. Een meisje dat de bestelling opnam, kwam er niet uit. “We hebben een nieuw systeem” zuchtte ze. (Systeem?) Na een kop koffie en een Nijntje taartje (ter grootte van een eierdopje) was ik 4,75€ kwijt. Aan al dat haar en die idioot geprijsde ‘koffie met zoets’ , hield ik een kater over. (en dan kan een echte kater tenminste nog lief zijn.)
Verder maar weer, naar het Catharijne- convent voor de tentoonstelling over Franciscus. Van die man (een Heilige dus) ben ik wel een fan, omdat hij met vogels sprak. Maar ook daar werd het eigenlijk een zeperd. Veel kunstwerken waren helemaal niet te zien, omdat er allemaal bezoekers voor stonden, met een audio-ding op hun hoofd. Volgens mij gaven ze hun oren meer de kost dan hun ogen. ‘Wat zegt de koptelefoon dat ik zien moet ?’ Maar een schilderij van Franciscus die een vogeltje in zijn handen koestert, was genoeg om als herinnering mee naar huis te nemen.
Tot slot gaan kijken in het voormalige antiquariaat van Niek Waterbolk (waar zouden al die boeken gebleven zijn?) waar drie kunstenaars exposeren, een van hen is Eric Wittenberns , een man die al jaren ,op een virtuoze manier zijn onderwerpen kan afbeelden. Ik bewonder zijn (vaak onderschatte) talent, maar ook het feit dat hij zonder klagen doorwerkt, elke dag….terwijl hij belemmerd wordt door een ernstige vorm van een chronische ziekte (COPD) die hem geregeld letterlijk, de adem beneemt.
Wellicht kiest hij daarom nu voor het medium aquarel , wat minder fysieke inspanning vraagt dan prenten maken en zelf afdrukken. Waar ik een beetje bang voor was, nl. dat de virtuositeit van zijn handschrift hieronder zou lijden , was onnodig. Bij nauwkeurig bestuderen van de werken , blijken er nog veel subtiele verassingen in te zitten.
Mocht u dus de Domstad (die nerveus is en druk, maar ook vol schoonheid) nog bezoeken voor 14 april, loop daar binnen , (Schoutenstraat 10) ga kijken en als het kan, ook kopen. Prijzen varieren van 350, tot 500€. Dit bijzondere werk verdient het en U ook.
