Even naar Toscane, maar dan in een groep en in een bus….

Het was de schuld van Caspar van Wittel, dat ik naar Italie wilde om een aantal steden aldaar weer eens te ontmoeten.
Ik zag zijn schilderijen 3 maanden lang in de kunsthal waar ik toezichthouder en aanspreekpunt ben. Ik moest er even heen , dat stond voor mij vast.
Zo gezegd, zo gedaan. Maar hoe kom je daar dan? Op dit moment heb ik een afkeer van Schiphol, die drukte, dat belachelijk nachtelijk lang van tevoren aanwezig zijn. Viegt je kist om 7 uur ochtend, kom dan maar alvast fijn om 4 uur in de nacht op een bankje in Schiphol zitten
Daar kun je dan tegen schandalig hoge prijzen een kop koffie of een broodje aanschaffen en ondertussen bijna op je tas en je koffer gaan liggen om te zorgen dat hij niet opeens verdwenen is. Kortom: Schiphol viel af. Met de auto? Ik heb geen auto meer en op dit moment is er (helaas) ook niemand in mijn leven met wie ik samen naar Italië zou willen of kunnen reizen.
Uiteindelijk koos ik voor een busreis. Een groeps-rondreis. Nou dat heb ik dan ook weer eens ervaren. Never nooit meer. Elke dag weer verder trekken en om 8 uur ochtend in de bus. Zo vroeg. Vakantie? Het lijkt wel een strafexpeditie.

En je zit in een groep, mensen die je in bepaalde gevallen nooit zou uitkiezen om mee op vakantie te gaan. Heeft voor en nadelen. Je staat neutraal tegenover elkaar
De dames in de groep hebben wel vaak kinderen en of kleinkinderen, dus worden er heel wat foto’s van de “ liefste kleinkinderen” ter wereld gedeeld. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik wel zo geïnteresseerd ben in al die foto’s en die verhalen over die kinderen. Ze lijken ontworpen om je eigen gevoel van eenzaamheid te versterken.

Dan waren er ook mannen aan boord. Zeven stuks. Sommigen lijken uit een ander universum te komen. Maar er kan van alles gebeuren met die kleine parallelle wereld.
Een is bijv. autistisch en beeld zichzelf in dat jij de liefste bent. Een ander breekt in de douche zijn heup. Een derde heeft kennelijk zijn eigen haar geknipt met een woeste schaar en met die zelfde schaar zijn broekspijpen ingekort, de ene pijp wat korter dan de andere. Een vierde laat met succes snel zijn oog vallen op een reisgenote. Een vijfde maakt voortdurend grappen waardoor zijn net iets te grote kunstgebit , ultrawhite en royaal wordt getoond. Een zesde heeft suikerziekte , koopt dan toch een stuk taart en deelt die later weer uit. Een zevende is ver in de tachtig en moeilijk ter been, maar dat heeft hij zelf niet echt door. Een wandelstok is geen optie, want dan voelt hij zich oud. Maar je moet in de grote warme steden in Toscane toch gewoon op elkaar letten en zorgen dat je niemand uit het oog verliest. Straks moet je weer samen kilometers maken in de bus.
Overigens ging het mij dus om de steden en dat was elke keer wel weer opvallend om te zien hoeveel rijk verleden Toscane heeft. En hoeveel schoonheid, qua cultuur, natuur, architectuur er te zien is. En waar je ook kwam was er wel weer kunst. Fresco’s op de stadsmuren Keramiek in de musea. Schilderijen, schilderijen , schilderijen. Hoeveel schilders heeft Italië wel voortgebracht ?
Aan al die indrukken kon ik me wel laven. Of course, De steden Arezzo en Padua die kende ik nog niet maar ook die bleken verassend mooi. Zou ik nog in Italië willen wonen zoals ik vroeger altijd dacht? Ik weet het niet meer.
Het massa-toerisme is als ongedierte nl in al die steden gekropen, toeristen krioelen er rond. (daar hoorde ik zelf ook bij natuurlijk) Ik denk dat de hele provincie zou omvallen en instorten als het toerisme zou ophouden. Afijn ik blijf de taal, het weer en vaak de hele atmosfeer van iets muzikaals wat daar in de lucht hangt toch verleidelijk vinden.
Venetië wilde ik altijd al eens zien. Nou ik heb het gezien…Maar het lijkt helaas wel een openluchttheater. Een soort Volendam , maar dan op zijn Italiaans. Wel leuk om echte gondeliers te zien , maar ook zij lijken meer op ingehuurde roeiers dan op iets anders. En al die bruggetjes en trappetjes die je op moet in die stad. Brrr. Nee. Ik zou Venetië wel eens helemaal leeg willen zien, maar dat zal tijdens mijn leven niet meer voorkomen vrees ik.
Tja en dan Florence. Toch nog steeds overweldigend met al die aparte gebouwen, al die palazzi die vaak al een eigen bekoring hebben. De ongelooflijke kunstschatten die zich in die stad verborgen houden. En voor mij dan ook nog steeds de herinnering van toen ik daar voor het eerst was, samen met Wim en Sanna.

Ik werd toen zo overweldigd door al die schoonheid en die stijl die ik daar zag, dat ik bijna flauw viel in het Ufizi. (syndroom van Stendhal ?) Too much, too much. S avonds op mijn hotel kamer vond ik troost en herkenning in het boek van Ilja Pfeijffer “Grand hotel Europa” op mijn E- reader. De beschrijvingen daarin dat maakte ik nu een beetje mee vanuit de bus en bij de rondleidingen.
Ik dacht tijdens de reis ook veel terug aan de camping even buiten Florence, waar we toen waren. En daar was Sanna voor het eerst van haar leven verliefd. Verliefd op een jongen die met zijn ouders op de camping was. Alessio: met een lenig zon gebruind jongenslijf. Alessio : rad Italiaans sprekend en als een klein Italiaans macho-mannetje , Sanna overladend met “Bellisima cara!”complimenten. Het was dan ook een heel mooi slank blond meisje met heldere ogen, die van dansen en zingen hield. Was zij echt degene die ze nu geworden is? Ze is nu al zo lang schizofreen, en onder de zware medicijnen om de psychoses op een afstand te houden. Ik herken haar aan haar stem, haar ogen en aan de prachtig gepenseelde wenkbrauwen die nog altijd het zelfde zijn. En natuurlijk herken ik haar ook aan de speciale warmte die me overvalt als ze haar armen om me heen slaat. En de manier waarop ze dan vaak zegt, “oh mamma!!!” Alsof ze elke keer wil uitdrukken , dat het leven , een gemeen spel met ons heeft gespeeld.
Dat brak met nogal op toen we in Florence over de Ponte Vechio liepen.

Daar zag ik haar in mijn herinnering weer dansen met haar slanke armen boven haar hoofd, terwijl ze zong: “ik ben zo verliefd, zo verliefd.” Wat dat betreft zal ik nooit meer pijnloos door Florence kunnen lopen.
Hoe dan ook , op 21 juni 2019 , het begin van de zomer, …..was mijn reisje weer voorbij , en zit ik nu achter mijn computer aan mijn bureau en schrijf ik dit allemaal op. Slash de kat ligt naast me op het bureau, af en toe heft hij zijn koppie op en drukt even tegen mijn arm.
Hier onder zal ik nog een dichterlijke impressie opschrijven die over schoeisel van toeristen en zo gaat. Lieve Lezers van mijn blog, dank je wel! Geniet als het kan van je zomer in Holland….En prettige dag verder.

Massatoerisme in Toscane.
Gewone schoenen zijn nog tot daar aan toe zou je denken
Maar neen de voeten worden verpletterd in moderne sneakers
Letterlijk worden ze onder de voet gelopen ze keren zich tegen dat walgelijk zwetende schoeisel. De gymschoen, de sneaker,
De sport schoen: hij biedt voldoende ruimte voor eelt en hamerteen
De benen hoeven nu als toeristen- benen een paar weken
Niet naar kantoor, naar de bank en de kerk Ze steken wit, behaard en onbevangen
Uit onder de frisse bermuda in ruit of bloemdessin Eindelijk bloot, eindelijk
vrij , ze leunen tegen souvenirkraampjes en oeroude zuiltjes, ze wiebelen
ongeduldig tijdens de uitleg van stadsgidsen. Ze wachten op een terras.
De gids met kortgeknipt lesbisch haar, beziet de benen met afschuw
Ze vertelt over oorlogen,scheidingen en vreemd gaan in de hoogste kringen
Het kan de benen niet schelen. Een pasta wacht, alsook de selfiestick.
Weer thuis , op kantoor scrollen ze door de avonturen, in de drukke steden met de warme massa,s
bij de printer en het koffieapparaat keuren de collega’s
de herinneringen die alleen nog in beeld bestaan, wat was het warm en ver.
En wat is dat op je arm en handen , oh de bulten van de processierups en van muggen uit Holland, ze zijn al weer bijna weg. De reis folder voor volgend jaar ligt al op de fruitschaal.
Nog maar 50 weken te gaan.
Marlies.