Het Frans Hals Museum streeft er al jaren naar om een dialoog tot stand te brengen tussen hun eigen collectie (denk bijv. aan de schutterstukken) en hedendaagse kunstenaars.
Arnoud Holleman (Haarlem, 1964) maakte in het kader van deze zoektocht een film binnen het museum waarin het kijken en bekeken worden centraal staat.
Eigenlijk een zoektocht naar de vraag over het verschil tussen hoge en lage kunst. Een prachtig beeldje van Mari Andriessen bijvoorbeeld dat in zijn soberheid respect afdwingt, maar ook een poserend model, een prachtige hedendaagse David , met rossig schaamhaar en geen lendelapje voor zijn geslachtsdeel. Doordat een vrouw daar heel ernstig als een kunstkenner …naar staat te kijken wekt het bij mij vooral de lachlust op.
Holleman zoekt naar de betekenis van beelden. Van wie is een beeld eigenlijk, van de beeldhouwer of van de kijker bijv.
Heerlijk om weer eens in dat prettige oude gebouw rond te lopen. En ook heerlijk om in de stad Haarlem rond te struinen onder deskundige “leiding”van Martina van den Dool, die de stad goed kent.
Lopend door een van de mooie straatjes zagen we in een kapperszaak, (een artistieke kapperszaak zo te zien,…) een schilderij met een feestelijke zomertafel er op. Vrienden van ons uit Utrecht hebben, ook een schilderij in die stijl. Dus neus tegen het raam gedrukt en de kapper, een mooie en lieve nicht riep ons naar binnen. “Kijk gerust rond.” De schilder van het doek blijkt een Chinese dame met de naam Juane Xue te zijn. k (als iemand met een over-ontwikkeld reuk-vermogen) krijg ook nog een lik van een heerlijk geurende crème op mijn rechter-pols gesmeerd.
Natuurlijk ook in Cafe Brinkman beland , (lichaam en ziel willen behaagd worden) voor wijn, olijven en meer lekkers. Ik voel me daar altijd onmiddellijk thuis. How will come?
En er zijn ook immer echte, (nog echtere) beroemdheden te bewonderen. Ik zag er eens Martine Bijl, Cisca Dreselhuys en vandaag bijvoorbeeld Erik van Muiswinkel. Gezellig zo, grappenmakers onder elkaar.
En dan is daar opeens toch weer het moment van afscheid nemen van de stad. In de grote gloednieuwe rode directie-auto van Martina, terug naar Amersfoort zoeven, om daar alle beelden uit mijn hoofd weer uit te pakken en de heerlijke geur op mijn pols weer diep op te snuiven. Ik ga niet douchen, ik kijk wel uit.
