Afgelopen zondag-middag was ik plotseling te gast bij een poëzie- middag in Zeist. Zelf niks hoeven doen , alle gedachten de deur uit gezet, achterover leunen en luisteren.

Prettig luisteren naar Collega Mia Wittop Koning bijv. die twee talenten van de “Heer” gekregen heeft, begaafd keramiste en daarnaast dichter met gevoel voor het woord en voor humor. Haar gedicht over een artikel uit de krant dat gaat over fietslessen voor 70-plus- vrouwen met een trilfunctie in het zadel,  bij naderend onheil,  was bepaald hilarisch. Heerlijk, eindelijk weer even gelachen

Een muzikaal tweetal : gitaar, fluit en stem,  genaamd: duo poëtica, brachten Argentijnse tango-liederen ten gehore. Fraai, de verklanking van weemoed, nostalgie en verlangen. Ik schrapte meteen de weemoed en richtte me op het verlangen, wat me op dat moment gelukkig maakte.

Daarna met een aantal collega-dichters naar het nieuwe onderkomen van H.V. aan het Wilhelminpark in Zeist . We dronken elkaar toe,we klonken op haar geluk. Buiten ging de zon onder, achter de bomen in herfstkleding. We spraken in woorden en zinnen.

Zoals schrijvers (ook amateurschrijvers zoals wij) dat onder elkaar doen. Even plaatste ik mezelf buiten het gezelschap , keek en luisterde en dacht : eigenlijk heeft het iets sektarisch zoals wij hier rondom deze mooie tafel staan, stiekem weg uit de boze buitenwereld. Samen in een schuilkelder.         En voor de tweede keer deze middag, was ik heel even gelukkig.