Toen we het kerstconcert meemaakten in de Bergkerk onder de werkelijk begeesterende leiding van de dirigente Ali Groen, vertelde zij tussendoor dat vandaag (dwz. maandag 22 dec, de dag die dus alweer achter ons ligt….) the Sound of Music op TV zou zijn.
Ze had hem geloof ik al 30 x gezien, maar ze verheugde zich weer erop. Dat was voor het eerst in mijn leven dat ik dacht, nu wil ik die film ook wel eens zien! Ik dacht vaag aan een familie met 7kinderen in een riante villa in Oostenrijk die een gouvernante krijgen die met hun gaat zingen.
Mierzoet en melodramatisch dacht ik. Dus nee er werd niet gekeken , niet door mij.
Jammer, jammer, want ik wil hem nog wel vaker zien en kan me nu het enthousiasme van Ali Groen ook voorstellen. Vanavond zag ik hem op TV en inderdaad: deze film heeft allerlei elementen die hem tot een klassieker konden maken en dus ook gemaakt hebben.
Het verhaal, het landschap, de bijzonder charmante veelzijdige en prachtig zingende Julie Andrews (ik neem tenminste aan dat ze zelf zong) als gouvernante, die eerst in het klooster wilde gaan. De romantiek die uiteindelijk opbloeit tussen haar en kapitein von Trapp.
Zwijmelen en smullen, maar gelijktijdig wordt ook stilgestaan bij de tijdgeest. Het is 1938 en de nazi’s nemen de macht over. Dus ook hakenkruizen, oorlogsdreiging en het gehate “Heil Hitler” komt langs. De kapitein blijkt anti-nazi en moet daarom met het hele gezin vluchten. Zodoende kon er zelfs een adembenemend spannende scène worden ingelast op het kerkhof van de Nonnen, waar Maria eerst zou intreden. Het happy end laat ze dan zien, lopend in de idyllische omgeving van de Zwitserse bergen .
Gelukkig gingen zo toen niet nog een keer Do-re-mi- zingen. Maar hoe bestaat het, dat ik me een halve eeuw voor deze film heb weten te verbergen.
Zonde, alleen al vanwege de aanstekelijke muziek van Rodgers.
