Afgelopen avond (zondag) kwam ik pas om 9 uur weer thuis van een eet-afspraak. Eigenlijk nogal moe, dus ik verwachte niet veel meer van mezelf, misschien douchen, nog een kapitteltje lezen en dan omvallen?
Nee, toch eerst nog maar heel even kijken bij ‘Zomergasten’ naar David van Reybrouck.
Al spoedig viel mijn dufheid van me af en werd ik in zijn verhalen gezogen. Hoeveel talenten kan een mens mee krijgen bij zijn geboorte?
Hij bezit er in elk geval veel, schrijver van proza, (Het boek Congo bijvoorbeeld) en poëzie. Daarnaast archeoloog, bergbeklimmer, zeiler en als je hem zo hoort, ook nog filosofisch van aard.
Iemand die daarnaast nog zo puur zichzelf kan zijn, puur verdriet laat zien. Of pure bewondering voor Marquerite Duras bijvoorbeeld. Zo iemand verzoent mij dan weer een hele tijd met de mensheid. Zo kan het dus ook.
